ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

H ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ??

Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η άποψη πως το πολιτικό τοπίο αλλάζει στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Πράγματι η οικονομική ( θα μου επιτρέψετε να πω τεχνητή) κρίση που διέπει όλο τον κόσμο, οδήγησε τους λαούς της Ευρώπης να στραφούν στην εκλογή κυβερνήσεων από το χώρο της Σοσιαλιστικής  Αριστεράς και από την Αριστερά σε αρκετές περιπτώσεις. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Γαλλίας με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ , της Ιταλίας όπου πρωθυπουργός αναδείχθηκε στις τελευταίες εκλογές ο Ματέο Ρέντσι και επίσης ας μην ξεχνάμε την ίδια μας τη χώρα με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Το ερώτημα που γεννάτε όμως είναι : Αυτή  η κατεύθυνση σε μια σοσιαλιστική- κρατική κοινωνία όπως θα την χαρακτήριζα θα διατηρηθεί ;

Η  γνώμη μου βάση των δεδομένων που υπάρχουν στο ‘‘τραπέζι’’ και της κοινής γνώμης  που επικρατεί ,λόγω των επερχόμενων εκλογών σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες  είναι μάλλον αρνητική. Γιατί είναι αρνητική όμως ; Εξηγώ παρακάτω.

Η Ισπανία ήταν η πρώτη χώρα που  ‘‘απάντησε’’ αρνητικά στην ‘‘σοσιαλιστική’’ άνοδο , με το Δεξιό κόμμα του Μαριάνο Ραχόι (PP)  να βγαίνει πρώτο στις εκλογές  του Ιουνίου με μεγάλη διαφορά από το Σοσιαλιστικό PSOE και του αριστερού PODEMOS  ,κόντρα στις προβλέψεις που μιλούσαν για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα και παρά το αρνητικό κλίμα προς την προηγούμενη κυβέρνηση λόγω των οικονομικών συνθηκών (προηγούμενη κυβέρνηση Ραχόι) .

Ακολουθεί η Γαλλία που η Κέντρο- Αριστερή  περίοδος  του νυν προέδρου Ολάντ οδηγείται στο τέλος της , κάτι το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα από δύο παραμέτρους. Πρώτον από την άρνηση του ιδίου του προέδρου της Γαλλίας ως  υποψήφιος για να διεκδικήσει την προεδρία για δεύτερη φορά  (δείχνει ότι έχει αποδεχθεί  την επερχόμενη ήττα του σε περίπτωση υποψηφιότητας του) και δεύτερον από τις δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει και παρουσιάζουν αδύνατο το ενδεχόμενο να κερδίσουν οι Σοσιαλιστές δεύτερη φορά την προεδρία, αντίθετα δείχνουν ένα ‘‘κονταροχτύπημα’’ μεταξύ του Φιγιόν του Συντηρητικού Κόμματος ( Δεξιά) και της Λε Πεν  του Ακροδεξιού Κόμματος.

Τέλος δεν θα μπορούσα να παραβλέψω τη πολιτική σκηνή της ίδιας μας της χώρας που όπως όλα δείχνουν το κεντροαριστερό κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ( δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που το θεωρεί πλέον καθαρό αριστερό κόμμα) χάνει συνεχώς έδαφος στην δημοτικότητά του καθώς και στις ελπίδες του για να είναι ξανά κυβερνών κόμμα (καθόλου βέβαια παράξενο με την έλευση του 3^ου μνημονίου) και μάλλον εκτός κάποιου συγκλονιστικού απροόπτου επόμενος πρωθυπουργός θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα παραδείγματα χωρών με παρόμοιο σκηνικό αλλά δεν έχει νόημα , αφού το συμπέρασμα είναι ένα : H Ευρώπη δεν αλλάζει , ή αν αλλάζει το κάνει ως προς τις επιταγές των καιρών και πάντα με μια εμπορική κατεύθυνση που άλλωστε αποτελεί και το θεμέλιο λίθο της Ενωμένης Ευρώπης, δηλαδή μιας οικονομικής ένωσης . Ας είμαστε ρεαλιστές , λοιπόν και ας αναγνωρίσουμε πως πράγματι υπήρξε μια στροφή στην ‘‘εναλλακτική’’ ρητορική των κεντροαριστερών και αριστερών πολιτικών αλλά αυτές οι πολιτικές δεν μπορούν να διαχειριστούν το Ευρωπαϊκό- Οικονομικό γίγνεσθαι και  αυτό οι πολίτες το αναγνωρίζουν και επιστρέφουν σε κυβερνήσεις που μπορούν να το διαχειριστούν και κακά τα ψέματα αυτές είναι οι κυβερνήσεις που προωθούν τις επενδύσεις και το εμπόριο…είτε μας αρέσει…είτε όχι.

Βάλλας Γεώργιος , Τοπικός Σύμβουλος  Αργυρούπολης