O Σοσιαληστής Οικονομολόγος

Οικονομικός Blitzkrieg

Αν και είναι λάθος να χρησιμοποιούμε τον όρο Blitzkrieg για αυτό που έκανε και κάνει ακόμα η Γερμανία στο οικονομικό πεδίο μάχης.... αλλά ας εξηγήσω...

Blitzkrieg, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο αστραπιαίος πόλεμος, ένας νεωτερισμός του Γερμανικού στρατού το 1939 ο οποίος αιφνιδίασε τους Συμμάχους και οδήγησε στην πτώση της Γαλλίας το 1940.

Βέβαια η Γερμανία έχασε εκείνο τον πόλεμο τελικά, αλλά η αγαπη του αιφνιδιασμού είναι βαθιά ριζωμένη στο Γερμανικό είναι, το οποίο σημαίνει ότι αφού δεν μπορούν να τον κάνουν πλέον σε πεδίο μάχης, αποφάσισαν να το κάνουν στο επόμενο δυνατό πεδιο και αυτό είναι το οικονομικό.

Όλοι λέμε και ξέρουμε ότι η Γερμανία είναι υπερδύναμη και έχει πλεονάσματα. Ναι, προφανώς και αυτό ισχύει, αλλά το ζήτημα δεν είναι ότι τα έχει, καλά κάνει, είναι πως τα απέκτησε. Όχι τίποτα άλλο, μήπως μπορούμε να το αντιγράψουμε και εμείς.

Στην Γερμανία υπάρχει μια... σιωπηρή (αν και μερικές φορές ούτε καν σιωπηρή) συμφωνία ανάμεσα στις επιχειρήσεις και στα συνδικάτα. Οι επιχειρήσεις τηρούν κάποιες από τις βασικές απαιτήσεις των συνδικάτων και δίνουν μισθούς που επιτρέπουν στα μέλη τους να ζουν αξιοπρεπώς. Τα συνδικάτα δεν πιέζουν τις επιχειρήσεις για αυξήσεις ή άλλα επιπλέον προνόμια πέραν από τα συμφωνηθέντα και κάποια ενδεχόμενη διαφωνία σε περίπτωση νέων δεδομένων.

Αυτό έχει 2 άμεσα αποτελέσματα. Πρώτον, οι εργάτες στη Γερμανία είναι χαρούμενοι επειδή έχουν την δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια και να εργάζονται σε περιβάλλοντα που επιβλέπουν τα συνδικάτα και είναι από τα καλύτερα της Ευρώπης. Δεύτερον, οι επιχειρήσεις μπορούν με άνεση να επενδύουν, χωρίς να φοβούνται για την επόμενη (παράλογη πολλές φορές) απαίτηση των συνδικάτων και τα εμπόδια που μπορεί να τους βάλουν.

Αλλά αυτό έχει και ένα έμμεσο. Βλέπετε, στην Γερμανία οι μισθοί ναι μεν είναι ικανοποιητικοί, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια είναι ουσιαστικά σταθεροί. Αυτό φυσικά βοηθάει και ο πληθωρισμός που είναι....κάπου είναι ακόμα τον ψάχνουν, παίζει να μην έχουν... Αλλά αυτό σημαίνει ότι η εσωτερική ζήτηση είναι πρακτικά σταθερή. Τόσα παίρνω, τόσα ξοδεύω, τέλος, άλλωστε οι Γερμανοί δεν είναι της υπερβολής.

Πως, λοιπόν, δημιούργησε αυτήν την ακμάζουσα οικονομία η Γερμανία; Μα φυσικά στράφηκε προς τις εξαγωγές, κάτι που οι σταθεροί μισθοί (και άρα το σταθερό και σχεδόν πάντα μειούμενο σε σχέση με τους ανταγωνιστές της κόστος) της επιτρέπουν να κάνει με μεγάλο όφελος. Ενδεικτικά να πούμε, ότι το εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας έχει ένα μόνιμο πλεόνασμα περίπου 300 δις €. Ενδεικτικά να σας πω ότι η Κίνα του 1,5 δις πληθυσμού έχει....200 δις € πλεόνασμα.

Βέβαια για να πετυχαίνουν αυτό το πλεόνασμα, κάποιος πρέπει να αγοράζει τα προϊόντα των Γερμανών... και μαντέψτε ποιος είναι αυτός... Εμείς.... οι Ιταλοί.... οι Ισπανοί.... και διάφορες άλλες χώρες που αναγκάζονται να δανειστούν (μερικές φορές από τους Γερμανούς, οι οποίοι κερδίζουν έτσι ακόμα περισσότερο) για να καλύψουν τα ελλείματα στα δικά τους εμπορικά ισοζύγια, ώστε να ταϊζουν το Πλεόνασμα της Γερμανίας.

Σαν οικονομολόγος δεν μπορώ να κατηγορήσω το σύστημα, άλλωστε είναι προφανές ότι δουλεύει. Σαν Έλληνας οφείλω να παρατηρήσω τις διαφορές του γερμανικού συστήματος από το ελληνικό σύστημα..... βασικά από το ελληνικό χάος, μόνο σύστημα δεν έχουμε.

Η κύρια ερώτηση με την οποία θα σας αφήσω είναι: Θα δανειζόμαστε για να ταϊζουμε τους Γερμανούς, ή θα αντιγράψουμε το σύστημά τους και θα δανειζόμαστε για να μας ταϊζουν άλλοι; 

Μάμαλης Νάσος , Οικονομολόγος