Society's Reflection

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΥΝ….

Πόσες φόρες σας έχει τύχει να απογοητευτείτε από ανθρώπους με τους οποίους έχετε ζήσει αρκετά, τους σεβόσασταν και τους θεωρούσατε δικούς σας;;; Δυστυχώς, σχεδόν κάθε άνθρωπος βιώνει αυτήν την απογοήτευση και όσο πιο δικό του άτομο τόσο εντονότερες είναι η απογοήτευση και η θλίψη!

Καθημερινά συναντάμε δεκάδες άτομα. Κάποιοι μένουνε προσωρινά, άλλοι παντοτινά και οι υπόλοιποι απλά προσπερνάνε χωρίς να αφήσουν κανένα αποτύπωμα στη ζωή μας. Οι δεύτεροι και οι τελευταίοι είναι άψογοι. Αυτοί που μας προσπερνάνε δεν μας επηρεάζουν στο ελάχιστο και για τους παντοτινούς νιώθουμε ευλογημένοι για την ύπαρξη τους στη ζωή μας. Το πρόβλημα είναι οι «προσωρινοί». Σου μαθαίνουν πάρα πολλά πράγματα αλλά δυστυχώς αφήνοντας σου στο τέλος μια πικρή γεύση για τη γνωριμία σας.

Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν κομμάτι της ζωής σου είτε ως φίλοι ή ως σύντροφοι. Προσωπικά δε ξέρω τι είναι χειρότερο, η φιλική ή η ερωτική προδοσία. Νομίζω εξαρτάται από πολλούς παράγοντες τύπου σχέση, χρόνια γνωριμίας, αισθήματα, αιτίες τέλους. Άλλωστε, το τελευταίο έχει πιθανώς και τη μεγαλύτερη σημασία. Άλλωστε η αξία ενός ανθρώπου δε φαίνεται από το πώς ήταν κατά τη διάρκεια της σχέσης αλλά στο τέλος, από τον τρόπο που φεύγει από τη ζωή μας. Εκεί είναι που διαπιστώνεις κάποια πράγματα για τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου. Στοιχεία για τα οποία εθελοτυφλούσες ή δεν είχες δώσει την ανάλογη σημασία και τα οποία ούτε στο τέλος έχουν σημασία, διότι είναι απλά διαπιστώσεις που επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου, τον οποίο είχε πάντοτε και δεν τον απέκτησε έτσι ξαφνικά στο τέλος της σχέσης.   

Αυτό είναι και το αρνητικό μερικών «απογοητευμένων» ανθρώπων. Εθελοτυφλούν. Πόσες φορές όταν δύο άνθρωποι απομακρύνονται ή τσακώνονται ο ένας δεν αναρωτιέται τι έπαθε ο άλλος έτσι ξαφνικά; Και όμως δεν είναι ξαφνικά. Γιατί δεν αλλάζουν όλοι οι άνθρωποι και ιδίως τόσο πολύ ώστε να τους βλέπουμε σαν αγνώστους. Απλά είχαν δείξει δείγματα του χαρακτήρα τους, στα οποία δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή, και όταν έφτασαν στα όρια τους αυτά τα δείγματα γίνανε πιο έντονα από ποτέ, κυρίευσαν τον άνθρωπο που ξέραμε μετατρέποντας τον σε έναν άγνωστο.

Αυτό δεν είναι παρηγοριά. Εννοείται ότι η απογοήτευση παραμένει μεγάλη. Αλλά θετική εξέλιξη θα ήταν η αποδοχή δύο πραγμάτων. Πρώτον, φταίει και αυτός που κατηγορεί τον άλλο ότι άλλαξε γιατί απλά εθελοτυφλούσε. Καλό θα ήταν να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι, αλλά χωρίς να αγνοούμε επιτηδευμένα τα αρνητικά του. Τέλος, όλοι οι άνθρωποι, προσωρινοί – παντοτινοί, έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Κάτι μαθαίνουμε για τους ανθρώπους και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Ακόμα και ένας άνθρωπος που δεν μας φέρθηκε σωστά, η αντιμετώπιση μας προς αυτόν μπορεί να είναι μια ευκαιρία διαπίστωσης των ορίων μας, κατανόησης  των λαθών μας και αυτοβελτίωσης.  

Σαράφη Βασιλική , Κοινωνιολόγος