V for Vassia

Εσύ ποιανού “σούπερ ήρωας” είσαι;

Όταν ήμουν μικρή, λάτρευα να διαβάζω κόμικς της Marvel με σούπερ ήρωες. Και μετά καθόμουν και κοίταγα για πολύ ώρα αντικείμενα περιμένοντας να κουνηθούν με τη δύναμη του μυαλού μου. Περίμενα να δω ποια μέρα θα μάθαινα επιτέλους ποια είναι η δύναμή μου! Η σούπερ δύναμη που θα με έκανε ξεχωριστή! Θα την κρατούσα κρυφή από τον έξω κόσμο και τα βράδια θα την χρησιμοποιούσα για να βοηθάω κρυφά όποιον με είχε ανάγκη… Με το πέρασμα του χρόνου, κατέληξα φυσικά ότι δεν έχω κάποια σούπερ δύναμη. Η αράχνη που κάποτε είχα τοποθετήσει στο χέρι μου δεν με τσίμπησε ποτέ…

Μεγαλώνοντας, ωστόσο, γνώρισα αρκετούς σούπερ ήρωες που δεν ήταν άτομα της φαντασίας, αλλά αληθινοί άνθρωποι που είχαν όμως σούπερ δυνάμεις! Πρώτη και καλύτερη η μητέρα μου. Η γυναίκα αυτή δούλευε τόσες ώρες το πρωί στο γραφείο, το απόγευμα έκανε τις καθημερινές δουλειές στο σπίτι και παράλληλα με διάβαζε για το σχολείο, ηρεμώντας ταυτόχρονα και τον αδερφό μου που έκλαιγε. Ενδιάμεσα βέβαια μας πηγαινοέφερνε στα Αγγλικά και στις αθλοπαιδιές και το βράδυ την άκουγα να συζητάει και να γελάει με τον πατέρα μου. Αυτή η γυναίκα είχε μια σούπερ δύναμη -κατ’ εμέ- που μετέτρεπε την καθημερινή κούραση σε υπομονή και χαμόγελο. Γιατί όλα αυτά τα έκανε και με χαμόγελο!

Όσο μεγάλωνα περισσότερο γνώριζα κι άλλους σούπερ ήρωες: Τη δασκάλα που μου εξήγησε 10 φορές με υπομονή την ίδια άσκηση, χωρίς να με αποκαλέσει «χαζή», χάνοντας δύο διαλείμματα για να το καταλάβω... Τον καθηγητή που παρά τα μύρια προβλήματα που μπορεί να είχε σπίτι του έδειχνε τόση υπομονή για να μας μάθει γράμματα, την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε χαβαλέ… Τον πυροσβέστη που έπαθε εγκαύματα τρίτου βαθμού για να τους βγάλει όλους ζωντανούς από το φλεγόμενο κτίριο... Τον αστυνομικό που τραυματίστηκε για να πιάσει το δολοφόνο ενός μικρού παιδιού... Το γιατρό που έσωσε τον παππού μου μετά από 9 ώρες χειρουργείο στην καρδιά του… Τον κύριο που μάζευε τα σκουπίδια έξω από το σπίτι μου όταν ο κάδος είχε γεμίσει, μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού και παρά τη δυσωδία… Τον νεαρό με τα φθαρμένα ρούχα που μάζεψε ένα χτυπημένο αδέσποτο και το φρόντισε… Την ηλικιωμένη κυρία του από πάνω ορόφου που μου “έσπαγε τα νεύρα” κάθε Κυριακή πρωί-χαράματα με τη φασαρία που έκανε, μέχρι που έμαθα ότι κάθε Κυριακή μαγείρευε 4-5 φαγητά και τα πήγαινε -αφιλοκερδώς- στο δημόσιο συσσίτιο και σε ένα ορφανοτροφείο… Τη νεαρή κοπέλα που γνώρισα τυχαία σε ένα νοσοκομείο όταν είχα πάει επίσκεψη σε ένα φίλο που είχε χτυπήσει, η οποία δεν μπορούσε να βοηθήσει τους άλλους γιατί πάλευε με μία ανίατη ασθένεια, χωρίς όμως να έχει χάσει την αισιοδοξία της, την ελπίδα της και το χαμόγελό της!

Εν μέσω όλων αυτών γνώρισα κι από κοντά κάποιους σούπερ ήρωες της καθημερινότητας και είμαι περήφανη που είναι ακόμα φίλοι μου, καθώς, κάποιοι εξ αυτών, διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο να κάνουν δωρεάν μαθήματα σε παιδιά μη-ευκατάστατων οικογενειών, αντί να πίνουν καφέ σε κάποια καφετέρια, περιμένοντας κάθε καλοκαίρι με αγωνία να μάθουν αν κάποιο από τα άτομα αυτά πέρασε στο Πανεπιστήμιο...

Βλέποντας λοιπόν όλους αυτούς τους «σούπερ ήρωες της καθημερινότητας», κάποια στιγμή ασυναίσθητα τους χώρισα σε 2 κατηγορίες: Σε εκείνους τους ήρωες που έκαναν κάτι γιατί ήταν όντως καλοί άνθρωποι και ήθελαν να βοηθήσουν, σαν τους ήρωες της Marvel που έβγαιναν κρυφά και βοηθούσαν, ενώ δεν έμαθε ποτέ κανείς την πραγματική τους ταυτότητα και σε εκείνους τους ήρωες που τους έδειχνε η τηλεόραση και γίνονταν ξακουστοί. Οι πρώτοι βοηθάνε κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία της ζωής τους, ενώ οι δεύτεροι, μόλις τελειώσει η “χρηματο-δύναμη” εξαφανίζονται ως δια μαγείας.

Το συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως όλοι μας έχουμε μια “σούπερ-δύναμη” μέσα μας. Άρα το μόνο που πρέπει να κάνεις κι εσύ είναι να την ανακαλύψεις, να τη χρησιμοποιήσεις για καλό σκοπό και να τη μεταδώσεις και σε άλλους. Ζήσε, αγάπα, χαμογέλα, γίνε ο σούπερ ήρωας του εαυτού σου! Ή ακόμα καλύτερα, χωρίς να το μάθει κανείς, γίνε ο σούπερ ήρωας κάποιου άλλου βοηθώντας τον κρυφά και μάθε τον να βοηθάει κι αυτός με τη σειρά του όπως μπορεί… Λοιπόν, εσύ ποιανού σούπερ ήρωας είσαι;

Γκούβρα Βάσια, Πολιτισμιολόγος

Ο Σοσιαληστής Οικονομολόγος

Η ανασφάλεια στην Δημόσια Ασφάλιση

Είναι μαθηματικά σίγουρο ότι κάποια στιγμή έχετε ακούσει για το ασφαλιστικό, φαντάζομαι ότι επίσης θα έχετε καταλάβει ότι μιλάμε για ασφαλιστικό πρόβλημα. Αλλά τι πρόβλημα μπορεί να έχει το ασφαλιστικό; Κανείς δεν λέει...

Πως λειτουργεί το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα; Κάθε εργαζόμενος πληρώνει μια εισφορά (επίσης μια εισφορά για αυτόν πληρώνει ο εργοδότης, την διαφορά ανάμεσα στα «καθαρά» και «μικτά» μιας δουλειάς άλλη μέρα), η οποία πηγαίνει στον εκάστοτε ασφαλιστικό του φορέα, για το παράδειγμά μας θα πούμε το ΙΚΑ. Η εισφορά αυτή χωρίζεται σε δύο μέρη, το ένα πηγαίνει προς την περίθαλψη και το άλλο προς την σύνταξη.

Τα χρήματα που δίνει κάποιος για την περίθαλψη χρησιμοποιούνται για να συντηρηθεί το σύστημα Ιατρικής Φροντίδας του ΙΚΑ, όπως και για να πληρωθούν κάποιες εξετάσεις σε ιδιωτικά ιατρεία που συνεργάζονται με το ΙΚΑ. Δηλαδή όταν πάτε σε έναν μικροβιολόγο για να σας πάρει αίμα και να σας κάνει εξετάσεις, εσείς πληρώνετε περίπυο 2 € και το ΙΚΑ τα υπόλοιπα 13 € (αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για εξέταση που κάνει 15 € προφανώς). Αν πάτε σε δημόσιο νοσοκομείο, που όλα ανήκουν στο σύστημα του ΙΚΑ, εσείς δεν πληρώνετε τίποτα και το ΙΚΑ καλύπτει όλα τα έξοδα νοσηλείας σας. Προφανώς υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις και διαφοροποιήσεις, αλλά αν τις πούμε όλες αυτό δεν θα είναι άρθρο θα είναι διατριβή για διδακτορικό.

Το άλλο κομμάτι της εισφοράς του ατόμου πηγαίνει για να πληρωθεί η μελλοντική του σύνταξη. Βασικά αυτό του λέμε. Στην πραγματικότητα πηγαίνει για να πληρωθούν οι σημερινές συντάξεις. Η δική του θα πληρωθεί από τους εργαζόμενους της εποχής που θα είναι αυτός συνταξιούχος. Και ναι αν είστε στην ηλικία μου ξέρω ότι αυτή η εποχή φαντάζει πολύ μακρία... αν έρθει ποτέ για εμάς... θα κλάψουμε παρέα κάποια στιγμή όλοι μαζί, τώρα δουλειά!

Αφού είναι όλα τόσο αγγελικά πλασμένα, θα αναρωτιέστε όλοι που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι πλέον οι εργαζόμενοι είναι λιγότεροι από τους συνταξιούχους. Για να πληρωθεί μια σύνταξη 600 €, χρειάζονται τρεις εργαζόμενοι που να πληρώνουν, υπέρ ασφάλισης και μόνο, 200 € έκαστος, το οποίο υπολογίζει έναν καθαρό μισθό περίπου στα 800 € αν όχι λίγο παραπάνω. Αν ο μέσος καθαρός μισθός είναι 800 € και η μέση σύνταξη είναι 600 € και η αναλογία συνταξιούχων προς εργαζόμενους είναι 1 προς 3, τότε πάμε καλά και δεν έχουμε πρόβλημα.

Είμαι σίγουρος ότι ήδη έχετε δει που είναι το δικό μας πρόβλημα. Λίγο η ανεργία που μαστίζει τους νέους, λίγο η γήρανση του πληθυσμού, λίγο που οι μέσοι όροι σύνταξης και μισθού δεν είναι ούτε κοντά σε αυτά που πρέπει, τα παραπάνω ποσά είναι τυχαία πάντα, να γιατί τα ταμεία δεν μπορούν να πληρώσουν συντάξεις... ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, σε έκδοση δημοσίου. Βασικά η έκδοση για το ασφαλιστικό είναι ουκ αν λάβεις παρά του μη λαμβάνοντος... το διέλυσα κι αυτό το γνωμικό....

Και θα ρωτήσετε, υπάρχει λύση; Λύσεις υπάρχουν πολλές, αλλά δεν θα σας αρέσει, εδώ εγώ δεν το παίζω υπεράνω, ούτε εμένα μου αρέσει, καμία. Το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, σύστημα είναι η σύνταξη να δίνεται με ένα κριτήριο λίγο... καπιταλιστικό. Δίνεις Χ ποσό τον μήνα για Υ χρόνια, ώστε να λαμβάνεις ένα Ζ ποσό τον μήνα από τα Ω έτη της ζωής σου και μετά. Αυτός που παίρνει το ποσό πρέπει να επενδύσει ή τέλος πάντων να αυγατίσει με κάποιον τρόπο, το Χ ποσό ανά μήνα για Υ χρόνια, ώστε να μπορεί να σου δώσει το Ζ για όσα χρόνια θα ζήσεις πέρα από τα Ω. Κατάφερε να το κερδίσει; Όλα καλά. Κέρδισε παραπάνω; Μπράβο του έβγαλε και κέρδος. Κέρδισε λιγότερα; Τα βάζει από την τσέπη του, πρόβλημά του.

Δεν ξέρω πόσο θα δούλευε αυτό το σύστημα στην Ελλάδα. Ας το πω καλύτερα. Δεν ξέρω πως θα δούλευε αυτό το σύστημα στην χώρα που οι υπεύθυνοι «έπαιξαν» τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων σε μια «φούσκα» στο Χρηματιστήριο. Είμαι μεγάλος οπαδός την ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θα έλεγα ότι αυτή τη δουλειά πρέπει να την αναλάβουν ιδιωτικοί οίκοι. Και υπάρχει τρόπος για να γίνει, περίπου, αυτό, αλλά όχι μόνο δεν είναι επί της παρούσης, είναι και λίγο δύσκολος να συμβεί αυτό το διάστημα.

Συν του ότι αν κάποιος τον προτείνει τώρα δε θα βρει μέσα στη κάλπη ούτε την ψήφο του πατέρα του.... που λογικά θα είναι συνταξιούχος...

Μάμαλης Νάσος, Οικονομολόγος

Society's Reflection

ΓΟΝΕΙΣ: ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ… ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ… ΜΕ  ΛΙΓΗ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΣΙΑ…

Θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα δεδομένο. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΟΝΙΟΣ! Γνωρίζω ότι πολλοί γονείς διαβάζοντας το κείμενο μου θα πουν «Κάνε και εσύ παιδιά και βλέπουμε»…. Δε θα διαφωνήσω! Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που έχουν αποκτήσει παιδιά, παραδέχονται με τα χρόνια «ότι φέρονται όπως οι γονείς τους και κάνουν ότι κορόιδευαν και λέγανε ότι ποτέ δε θα κάνουν». Έτσι λοιπόν, επειδή ελπίζω ότι δε θα κάνω αυτά για τα οποία παραπονιέμαι… αλλά ποτέ δεν ξέρεις… γράφω από τη πλευρά των παιδιών, βασιζόμενη όχι μόνο στις προσωπικές μου εμπειρίες αλλά και αυτών των φίλων μου που έχω ζήσει από κοντά.

Προσωπικά θεωρώ ότι οι ευθύνες των γονιών σταματάνε στα 18, όπου το παιδί ενηλικιώνεται και οι ρόλοι αντιστρέφονται…. Τα παιδιά έχουν ευθύνη να βοηθήσουν και να προστατέψουν τους γονείς τους που στερήθηκαν γι αυτά… Θα μου πείτε σε ποιο κόσμο ζω; Δε θα διαφωνήσω μιας που οι κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες υποχρεώνουν τους γονείς να «χαρτζιλικώνουν» τα παιδιά τους, ακόμα και αν εκείνα δουλεύουνε, μέχρι να αλλάξει αυτή η κατάσταση…  Παρόλο αυτά, δε θεωρώ ότι αυτό δίνει το δικαίωμα στους γονείς να επιβάλουν τη γνώμη τους ως προς την επαγγελματική κατάρτιξη και προσωπική ζωή των παιδιών.

Πόσα παιδιά δε ξέρουμε που θέλανε είτε να μην σπουδάσουν ή να σπουδάσουν αυτό που θέλανε οι γονείς τους; Προσωπικά νιώθω ευλογημένη που οι γονείς μου πάντα μου λέγανε τη γνώμη τους αλλά πάντα με άφηναν εμένα να αποφασίσω… όσα παιδιά γνωρίζω, και δεν είναι και λίγα, που ακολουθήσανε τα σχέδια των γονιών τους, είτε είναι δυστυχισμένα… είτε απλά έχουν χάσει κάποιους μήνες ή χειρότερα χρόνια από τη ζωή τους για να καταλήξουν να κάνουν αυτό που επιθυμούν.. ευτυχώς που ποτέ δεν είναι αργά… αλλά δεν είναι κρίμα να χάνουν τόσο καιρό για κάτι που δεν τους αρέσει…;  Δεν κατηγορώ τους γονείς… ούτε θεωρώ ότι είναι κακοί… απλά θεωρώ ότι τους τυφλώνει η υπερπροστασία… πάντα θέλουν το καλό των παιδιών τους και οι πράξεις τους βασίζονται σε αυτό το κριτήριο, το οποίο όμως δεν φέρνει το χαμόγελο στα παιδιά τους κάθε μέρα που πάνε στη δουλειά… Θα μου πείτε γιατί δε μπορούν τα παιδιά να μετανιώσουν για το επάγγελμα που οι ίδιοι επέλεξαν; Εννοείται! Προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν, γιατί όσοι πήγαν κόντρα σε όλους και όλα τα κοινωνικά κλισέ... τώρα είναι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι, αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι… αλλά δεν είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που ο ίδιος επέλεξε από το να κατηγορεί τους γονείς του ότι τον κατέστρεψαν;

Δυστυχώς, οι επεμβάσεις των γονιών δε σταματούν στην επαγγελματική κατάρτιση, αλλά συνεχίζουν και στην προσωπική ζωή. Το φαινόμενο της «κακιάς πεθεράς» (μπορεί να είναι και πεθερός αλλά έτσι είναι οι φράση) κυριαρχεί ακόμα τις ζωές πολλών νέων ανθρώπων. Όσοι διαβάσατε το προηγούμενο μου άρθρο για τον ρατσισμό στις σχέσεις… τις περισσότερες φορές να ξέρετε ότι οι γονείς είχαν βοηθήσει στην επιδείνωση της κατάστασης… βέβαια αυτό δε δικαιολογεί την αδυναμία των «ρατσιστών». Είναι φυσιολογικό ο γονιός να θέλει το καλύτερο για το παιδί του, και κανένας να μην είναι αρκετά καλός για γαμπρός ή νύφη… το καταλαβαίνω αλλά πείτε τη γνώμη σας και αφήστε το παιδί να αποφασίσει.. μην επιβάλλεστε… γιατί στο τέλος εσείς θα απομακρύνεται το παιδί από κοντά σας…

Ολοκληρώνοντας, σίγουρα το να είσαι γονιός είναι μεγάλο δώρο αλλά και τεράστια ευθύνη… θέλεις ως γονιός πάντα το καλύτερο για το παιδί σου… γι’ αυτό προσφερου το χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα (π.χ. λέγοντας γι’ αυτό σε μεγάλωσα, σπούδασα εγώ...)… ότι έκανες είναι αξιοσημείωτο και δε θα αλλάξει ποτέ… αλλά δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν γονιό να καθορίσει τη ζωή του παιδιού του… διότι τα τυχόν αρνητικά που το παιδί σου θα ζήσει, θα έχουν ως συνέπεια να κατηγορεί εσένα που τα επέβαλες… 

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος

Artemis' Corner

Τα ταξίδια του μυαλού

Πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να χαζεύει? Πόσες φορές βρίσκεστε κάπου και το μυαλό σας, σας πάει κάπου εντελώς διαφορετικά? Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα προσωπικά μου συμβαίνει γύρο στο 40% της ημέρας μου…

Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές που ξαναπαίζω στο μυαλό μου μια σκηνή. Εκεί που πάω στο αγαπημένο μου μέρος μόνο από μνήμη. Εκεί που φτιάχνω το δικό μου σενάριο για κάτι που μπορεί καν να μην έχει συμβεί.  Σε ένα άτομο ευχόμενη να ήταν όντως εκεί. Σε μια χειρονομία από ένα απλό χαμόγελο μέχρι ένα ερωτικό χάδι.

Είναι εκείνες οι στιγμές μέσα στην ημέρα που ονειρευόμαστε  με τα μάτια ανοιχτά! Λένε πως στα όνειρα καταλαβαίνεις τα πραγματικά σου θέλω, κάπως έτσι και εδώ το μυαλό σου σε βοηθά μόνο του και σου δείχνει που πραγματικά ανήκεις!

Ονειροπόλους μας λένε… στον κόσμο μας λένε…. Άτομα αφηρημένα…. Και ναι είμαστε όλα αυτά και άλλα πολλά αλλά πιο το νόημα να ζούμε σε έναν κόσμο που έφτιαξαν οι άλλοι για εμάς? Γιατί να μην προσπαθήσουμε όλοι να βάλουμε λίγη μαγεία στην ζωή μας? (γιατί εκτός από τον έρωτα τα όνειρα είναι ότι πιο κοντινό σε πραγματική μαγεία έχουμε) Αυτά τα ταξίδια του μυαλού μας κάνουν και ξεχωρίζουμε.. ο καθένας έχει τους δικούς του προορισμούς τόσο ίδιοι με των άλλων αλλά τόσο ξεχωριστοί!!

Κάποιος κάποτε μου είχε πει να προτιμάς να ονειρεύεσαι ξύπνια παρά να μην έχεις όνειρα καθόλου. Δεν ξέρω άμα το είχε δει κάπου άμα το είχε διαβάσει ή οτιδήποτε και δεν με ενδιαφέρει κιόλας.. βέβαια τότε ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα τι εννοούσε αλλά όσο περνάνε τα χρόνια το κοριτσάκι που απλά άκουγε τον παππού του άρχισε να παίρνει τα λόγια του πλέον σαν πολύτιμα μαθήματα ζωής.

Να ονειρεύεστε! Να αγαπάτε! Να ζείτε!  

Μελιγκώνη Άρτεμις

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ : ΛΥΣΗ Ή ΜΠΛΕΞΙΜΟ

Η εκλογολογία είναι για άλλη μια φορά στο προσκήνιο μετά την αποτυχία να υπάρξει συμφωνία στο Εurogroup που πραγματοποιήθηκε 20/03 για το κλείσιμο της 2^ης αξιολόγησης του Ελληνικού προγράμματος. Αυτή τη φορά όμως θα αναλύσω, όχι το τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές, αλλά την δυσκολία των μεθεπόμενων που θα πραγματοποιηθούν με απλή αναλογική.

Ο περισσότερος κόσμος, ακούγοντας την λέξη απλή αναλογική, στη εκλογική διαδικασία θεωρεί ότι είναι ένα πιο δίκαιο και δημοκρατικό εκλογικό σύστημα, σε σχέση με την ενισχυμένη αναλογική που υφίσταται μέχρι σήμερα (και θα υφίσταται μέχρι και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές). Είναι όμως το κατάλληλο εκλογικό σύστημα που πρέπει να έχουμε στην Ελλάδα; 

Αν πρέπει να την σχολιάσω ως προς την δημοκρατικότητα της , πράγματι η απλή αναλογική εκφράζει πιο δημοκρατικά την βούληση του λαού καθώς δεν υπάρχουν περιορισμοί στο ποσοστό που πρέπει να λάβει κάποιο κόμμα για να εκπροσωπείται στην Βουλή (πρέπει να έχει το απαραίτητο ποσοστό όμως για να λάβει έστω και μία έδρα). Βέβαια η απλή αναλογική  που έχει ψηφιστεί και θα εφαρμοστεί στις μεθεπόμενες εκλογές διατηρεί το όριο του 3% για την είσοδο στην Βουλή οπότε θα μου επιτρέψετε να μην την χαρακτηρίσω τόσο  “δημοκρατικό”.

Ας πάμε όμως στο ουσιώδες κομμάτι που είναι η εφαρμογή επί του πρακτέου. Πράγματι το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, που υφίσταται μέχρι σήμερα και μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι κατά την γνώμη μου υπερβολικό καθώς δίνει μια ισχυρή ενίσχυση στο πρώτο κόμμα που ουσιαστικά δεν αντικατοπτρίζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως στον αντίποδα δίνει την δυνατότητα να μπορέσει να σχηματιστεί κυβέρνηση είτε αυτοδύναμη είτε με συνασπισμό μικρού αριθμού κομμάτων και αποφεύγεται η ακυβερνησία που δεν είναι καθόλου επιθυμητή ,ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης. 

Με την κατάργηση λοιπόν αυτού του μπόνους υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για ένα χαώδες πολιτικό τοπίο, την δημιουργία κυβέρνησης να είναι δύσκολη ( αν λάβουμε υπόψιν τα δημοσκοπικά ποσοστά μπορεί να χρειάζονται με απλή αναλογική περισσότερα των 3 κομμάτων για να εξασφαλισθούν οι 151 βουλευτές της πλειοψηφίας κάτι που θεωρώ ανέφικτο με τις ηγεσίες των σημερινών εκλεγμένων κομμάτων) και τις επαναλαμβανόμενες εκλογικές διαδικασίες πολύ πιθανές.

Υπάρχει βέβαια πάντα η πιθανότητα να καταργηθεί ο εν λόγω νόμος ( αν και χρειάζεται τα 2/3 του κοινοβουλίου να εγκρίνουν κάτι τέτοιο άμεσα) ωστόσο αν διατηρηθεί το εν λόγω εκλογικό σύστημα είναι πολύ πιθανό να μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας , που κακά τα ψέματα δεν είναι καθόλου προς όφελος μας. Ο χρόνος λοιπόν θα δείξει καθώς και οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας για το πώς θα εκλέγονται οι αντιπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο, πάντα προς όφελος της δημοκρατίας μας και της χώρας μας... θέλω να ελπίζω έστω.

Βάλλας Γεώργιος, Τοπικός Σύμβουλος Αργυρούπολης

Health's Spot

ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ - ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΜΕΡΕΣ

Όχι, δεν πρέπει να σε παραπλανεί ο τίτλος.

Με τέλειες, φυσιολογικές για την εποχή, μέρες σαν αυτές, μπορούμε να απολαύσουμε ένα ωραίο καφέ, υπαίθρια δραστηριότητα, τρέξιμο, περπάτημα, εκγύμναση σε εξωτερικά όργανα των Δήμων (νέα μόδα, όπου όλοι σχεδόν οι Δήμοι έχουν υιοθετήσει) καθώς και -για τους πιο σκληροπυρηνικούς- κολύμπι ή απλά ηλιοθεραπεία.

Μην ξεγελιέστε. Η σημερινή στήλη, δεν άλλαξε σε «συμβουλευτική επί της καλύτερης εκμετάλλευσης των ημερών/carpe diem/yolo». Οι προηγούμενες προτροπές, έχουν κάνουν με την βέλτιστη απορρόφηση μιας σπάνιας, υπέροχης, δυσεύρετης Βιταμίνης. Της D. Αυτή η τόσο σπάνια βιταμίνη, διατίθεται άφθονα και δωρεάν από τον ήλιο, ειδικά στις μεσογειακές χώρες οι οποίες ευνοούνται λόγω αυξημένης ηλιοφάνειας, ενώ στις βόρειες, υπάρχουν εθνικοί νόμοι, που επιβάλλουν στις εταιρείες τροφίμων προσθήκη βιταμίνης D σε αυτά. Ας δούμε όμως πως λειτουργεί.

Η παραγωγή βιταμίνης D, είναι μια περίπλοκή διαδικασία, στην οποία συμμετέχουν, o ήλιος, το δέρμα, το συκώτι και τα νεφρά. Δεν παράγεται έτσι απλά, διότι έχει πολλές μορφές. Η επιστημονική αναφορά και ο ακριβής τρόπος, δεν σε αφορά και ιδιαίτερα, έχε όμως κατά νου ότι βρίσκεται σε ανενεργή μορφή στο δέρμα, την οποία “χτυπάει” ο ήλιος με ακτίνες UVB, οδηγείται μέσω αίματος (χέρι-χέρι με μια πρωτείνη) στο συκώτι, όπου μετατρέπεται σε άλλη μορφή και αποθηκεύεται, ενώ τελικά μετατρέπεται στα νεφρά σε μια τρίτη μορφή, όπου διαμοιράζεται ανάλογα τις ανάγκες. Η μεγαλύτερη ποσότητα εντοπίζεται στη ράχη και ύστερα στα άκρα.

Ε εντάξει και γιατί τόση πρεμούρα τώρα για την D?
Καλά τι λέγαμε τόση ώρα; ότι είναι σπάνια μπλά μπλά μπλά. Δες τι μπορεί να πάθεις, αν έχεις ανεπάρκεια σε D. Αυξάνεις την πιθανότητα:

·         στην παθολογία τουλάχιστον 17 μορφών καρκίνου

·         σε καρδιακές νόσους

·         εγκεφαλικά επεισόδια

·         υπέρταση

·         αυτοάνοσες ασθένειες

·         διαβήτη

·         κατάθλιψη

·         οστεοαρθρίτιδα, οστεοπόρωση, περιοδοντικές νόσους

·         μυϊκή αδυναμία, απώλεια μυϊκής μάζας

·         γενετικές ανωμαλίες

Δεν είναι τόσο ελκυστικά αυτά έτσι;
Γι’ αυτό λοιπόν, εκμεταλλεύσου την εποχή και γενικότερα τον ήλιο, ντύσου καλά αλλά εξέθεσε τα άκρα σου και βάλε στη διατροφή σου (με προσοχή πάντα, όχι με το κιλό), αυγά, ψάρια, γαλακτοκομικά και συκώτι, που είναι πλούσια στην εν λόγω βιταμίνη.

( Η εξαγωγή, ενός υπεύθυνου διαιτολογικού ή προπονητικού προγράμματος, συντάσσεται μόνο από απόφοιτους Χαροκοπείου πανεπιστημίου και συναφών ιδρυμάτων καθώς και απόφοιτους τμημάτων Φυσικής Αγωγής αντίστοιχα )

Μιχαλαρόγιαννης Γιάννης, Προπονητής-Γυμναστής

Smash Point : Anniversary Day

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΡΩΠΗ

Σήμερα 25 Μαρτίου 2017 στην Ελλάδα γιορτάζουμε την ημέρα ανεξαρτησίας μας από τον Οθωμανικό ζυγό. 400 χρόνια περίπου σκλαβιάς από ένα κατακτητή που έφερε το σκοταδισμό και απείλησε όλη την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι έφτασαν 2 φορές μέχρι και την Βιέννη στην Αυστρία. Το 1821 ξεκίνησε η τελευταία από τις περίπου 600 επαναστάσεις των Ελλήνων για την πολυπόθητη ελευθερία όπου καταφέραμε το 1828 να ελευθερώσουμε ένα μέρος της Πατρίδος μας.

Επίσης σαν σήμερα το 1957 έξι χώρες αποφάσισαν την δημιουργία μιας οικονομικής ένωσης, προκειμένου να αναπτύξουν μια ανταγωνιστική οικονομία απέναντι στις οικονομικά ισχυρότερες χώρες εκείνης της περιόδου  ( Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ.). Έτσι στην Ρώμη στις 25 Μαρτίου του 1957  Γαλλία , Λουξεμβούργο , Βέλγιο , Ιταλία , Ολλανδία και Δυτική Γερμανία  ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.) .  Σιγά σιγά με το πέρασμα των χρόνων η ένωση αυτή ενισχύθηκε και με άλλα κράτη (Ελλάδα , Ηνωμένο Βασίλειο , Δανία κτλ.) και φτάνουμε πλέον στο σήμερα … στο 2017 που η Ε.Ο.Κ. έχει μετονομαστεί σε Ευρωπαϊκή Ένωση  , αποτελείται από 28 χώρες και έχει ενισχύσει την οντότητα της  πέρα από τον οικονομικό τομέα στους τομείς της διοικήσεως (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , Ευρωπαϊκή Επιτροπή) της δικαιοσύνης (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο),  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε πολλούς ακόμη τομείς όπως η παιδεία, ο πολιτισμός κ.α.. Με λίγα λόγια είναι μια μεγάλη χώρα. Είναι όμως επιτυχημένη αυτή η Ένωση ; Πως συνδέεται με την μέρα της Εθνικής μας Εορτής;

Θα απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα πρώτα :

Στην θετική πλευρά , η Ευρώπη με την πάροδο των χρόνων έχει καταφέρει να ενισχύσει τους τομείς της παιδείας, της κοινωνίας, της δικαιοσύνης, της οικονομίας και γενικότερα του βιοτικού επιπέδου των χωρών που την αποτελούν επί το πλείστων και να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση σε όλο το κόσμο . Αποτελεί την πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου όσον αφορά το ενιαίο νόμισμα της και διέπετε από ένα πολύ δημοκρατικό σύστημα και πνεύμα αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της σε έναν μεγάλο βαθμό.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως η Γερμανία έχει πάρει ηγετικές πρωτοβουλίες και με τις ενέργειες της έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά στην Ενωμένη Ευρώπη με αποτέλεσμα την ισοπέδωση σε μεγάλο βαθμό της βασικότερης αρχής πάνω στην οποία “χτίστηκε” αυτή η ένωση, την αλληλεγγύη και ισότητα μεταξύ των χωρών της. Επίσης με την πολιτική της Γερμανίας να κυριαρχεί η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χάσει την δυνατότητα να απαντήσει με ισχυρό τρόπο απέναντι στις προκλήσεις που δέχεται από την Ρωσία και την Τουρκία που απειλούν την ειρήνη και τα εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα θα πάμε στο σήμερα όπου και πάλι βλέπουμε στην συνάντηση της Ρώμης την Ελλάδα να σηκώνει για άλλη μια φορά  την σημαία της Επανάστασης. Η μικρή Ελλάδα που όλοι υποτιμούν είναι πρωτοπόρος στο να ζητά Ελευθερία για όλη την Ευρώπη. Η μικρή Ελλάδα ζητά την Ευρωπαϊκή Ένωση να ξαναγίνει για τον άνθρωπο και όχι όργανα τεχνοκρατών που κοιτούν μόνο το συμφέρον της Γερμανίας.

Σήμερα πρέπει να νοιώθουμε υπερηφάνεια για την έναρξη της Επανάστασης του 1821, αλλά και της επανάστασης που φέρνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά να αναλογιστούμε τα λάθη του παρελθόντος και τις συνέπειες της διχόνοιας που μας διακατέχει σαν Έλληνες. Ας ενωθούμε αυτές τις κρίσιμες στιγμές και να σώσουμε την Πατρίδα μας από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς εχθρούς που θέλουν την Ελλάδα μικρή, αδύναμη και υποτακτική. Μόνοι μας φέραμε το 1821 την λευτεριά μόνοι μας θα τη φέρουμε και το 2017. όπως είπε ο Κολοκοτρώνης «Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμία από τους ξένους»

Οπότε θα πούμε ζήτω το 1821 και ζήτω σε μια Ευρώπη των λαών που θα διέπετέ από φιλειρηνισμό, πολιτισμό και ισότητα.

Βάλλας Γεώργιος 

V for Vassia

Διασκέδασες σήμερα;

Δε λέω, η δουλειά, η καριέρα, η φροντίδα του σπιτιού, οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν, οι υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να ανταπεξέλθεις… και μάλιστα τώρα… άμεσα… κατεβάζουν τον αριθμό των ωρών του ελεύθερου χρόνου σου πολλές φορές στο μηδέν… Ωστόσο, φίλε μου, όσο απαραίτητα κι αν είναι όλα αυτά, όσο “καλοκουρδισμένος” και να είσαι, σίγουρα θες το διάλλειμά σου, τον προσωπικό σου χρόνο και χώρο !

Όλοι μας έχουμε ανάγκη να βρούμε λίγα λεπτά -έστω- μέσα στην ημέρα και να κάνουμε κάτι που πραγματικά μας χαροποιεί ! Κάποιοι λένε ότι είναι χάσιμο χρόνου και ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Δεν μετριούνται όμως τα πάντα σε αυτή τη ζωή με το χρήμα… Εγώ θα πω ότι για να λειτουργήσει κάτι τέλεια, χρειάζεται να “φορτιστούν οι μπαταρίες” του, διαφορετικά κάποια στιγμή θα χαλάσει ή θα σταματήσει να δουλεύει.

Κάποτε διάβασα πως ο χρόνος που χρησιμοποιείς για να διασκεδάσεις (σε λογικά πλαίσια εννοείται, δεν μιλάμε για υπερβολές) δεν είναι ποτέ χαμένος και δεν πρέπει να τον κλαις και το ίδιο ισχύει και για τα χρήματα που ξοδεύεις για να διασκεδάσεις ή για να ταξιδέψεις ή για κάτι που θα σου προσφέρει νέες εμπειρίες… και νομίζω πως συμφωνώ τελικά.

Εσύ είσαι πραγματικά χαρούμενος με τη ζωή που κάνεις ή νιώθεις ότι κάτι σου λείπει; Θα μου πεις, έχεις τη δουλειά που θες, λίγους φίλους, έναν σύντροφο, υγεία, σπίτι, φαγητό… Όμως κάτι σου λείπει. Μην ντρέπεσαι πες το! Νιώθεις ένα κενό αλλά δεν το μαρτυράς, ντρέπεσαι να το πεις για να μην σε πουν αχάριστο…

Αν όντως αισθανθείς έτσι κάποια στιγμή φίλε μου, δεν χρειάζεται πανικός. Πάρε μια βαθιά ανάσα, παράτα τα όλα και ξεκίνα να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, έστω για μια ώρα την ημέρα. Κάτι για σένα! Μόνο για σένα! Και να ξέρεις, υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να χαλαρώσεις. Εσύ θα σκεφτείς τι σου αρέσει να κάνεις. Να περπατάς στο βουνό με το σκύλο σου; Να πίνεις ένα κουτάκι μπύρα καθισμένος στην αμμουδιά και να κοιτάς τη θάλασσα; Να διαβάζεις ένα βιβλίο; Να μαγειρεύεις; Να πλέκεις; Να ράβεις; Να τραγουδάς; Να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο; Να γυμνάζεσαι; Να φωτογραφίζεις; Να χορεύεις; Θα μπορούσα να γράψω τουλάχιστον 3 σελίδες με ερωτήσεις τέτοιου είδους, καθώς τα χόμπι που μπορεί να έχει κάποιος είναι άπειρα. Αρκεί λοιπόν εσύ να αποφασίσεις, ρωτώντας βαθιά μέσα τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί να κάνεις. Και ξεκίνα το ! Ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσεις κάτι που σου αρέσει! Ποτέ δεν είσαι “μεγάλος” και τίποτα δεν φαίνεται γελοίο, εάν εσένα σε γεμίζει και σε χαροποιεί!

Και το σημαντικότερο: Μην νιώθεις άσχημα που δεν σου αρέσουν τα ίδια που αρέσουν στους φίλους σου. Που βαριέσαι να πας πάλι σε κλαμπ ή πάλι για έναν καφέ στην ίδια καφετέρια. Ούτε γέρασες, ούτε είσαι περίεργος ή μονόχνοτος, απλά εσύ θέλεις κάτι άλλο. Υπάρχουν τόσα εναλλακτικά πράγματα που μπορείς να κάνεις, αλλά η ρουτίνα δεν σε αφήνει να τα δεις.

Διαφοροποιήσου λοιπόν και την πρώτη ηλιόλουστη μέρα που δεν θα δουλεύεις, αντί να πας για καφέ σε μια συνηθισμένη καφετέρια, πήγαινε για πεζοπορία στο βουνό ή κάνε πικ-νικ ή πάρε την παρέα σου και πηγαίνετε να παίξετε επιτραπέζια ή τέλος πάντων ξετρύπωσε το παλιό παρατημένο καλάμι σου από την αποθήκη και πήγαινε για ψάρεμα!

Όπως έχω ξαναπεί δεν χρειάζονται πάντα πολλά χρήματα για να περάσεις καλά. Όλα ξεκινούν από μέσα μας. Βρες το παιδί μέσα σου, αγκάλιασέ το και δώσε του μια ευκαιρία να ξεκουραστεί και να διασκεδάσει κι αυτό. Σε χρειάζεται μην το παραμελείς άλλο… Μια ωρίτσα την ημέρα ή ένα 2ωρο το Σαββατοκύριακο σίγουρα θα βρεις, αν κάνεις σωστή διαχείριση του χρόνου σου, γιατί η ζωή είναι μικρή, μην την αφήσεις να κυλήσει μέσα από τα χέρια σου. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δεν γυρίζει πίσω, ούτε σε λυπάται, ούτε σου δίνει δεύτερη ευκαιρία. Τώρα που μπορείς λοιπόν, κάνε κάτι για σένα. Ξεκίνα κιόλας από αύριο το πρωί !

 Βάσια Γκούβρα, Πολιτισμιολόγος

Ο Σοσιαληστής Οικονομολόγος

Κόκκινα δάνεια και πράσειν άλογα....

Και ναι μπορεί να κάνει και ωραίο λογοπαίγνιο, αλλά παραδόξως ταιριάζει πάρα πολύ και με την κανονική του έννοια.

Κόκκινο είναι ένα δάνειο που όχι μόνο δεν αποπληρώνεται, αλλά δεν μπορεί να αποπληρωθεί πλέον. Το γιατί δεν μπορεί δεν μας αφορά, αλλά συνήθως οφείλεται στο ότι υπήρχε αδυναμία πληρωμής για ένα διάστημα και τα πρόστιμα και τα «πανωτόκια» όπως λέγονται κοινώς, το έκαναν τόσο δυσβάσταχτο που ο δανειζόμενος δεν μπορεί πλέον με τίποτα να το εξυπηρετήσει. Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο δανειζόμενος έχασε μέρος ή το σύνολο των εισοδημάτων του κ.ο.κ., υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει ένα δάνειο κόκκινο.

Γιατί τα κόκκινα δάνεια είναι πρόβλημα για τις τράπεζες; Προφανώς γιατί πρόκειται για χρήματα που έχουν δανείσει και δεν έχουν πάρει πίσω και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα πάρουν πίσω ποτέ, άρα αυτό για την τράπεζα αποτελεί ζημία. Και μάλιστα είναι ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπολόγιζε μόνο το κεφάλαιο που έδωσε, αλλά και τους τόκους που θα έπαιρνε για το κεφάλαιο αυτό.

Για τον δανειζόμενο το κόκκινο δάνειο είναι επίσης πρόβλημα. Ναι μεν στην Ελλάδα έχουμε αυτή την ωραία έκφραση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», αλλά ξεχνάμε ότι το να μην έχεις να δώσεις σε εμένα ή στο μανάβη είναι πολύ διαφορετικό από το να μην έχεις να δώσεις στη Τράπεζα. Γιατί εγώ το πολύ πολύ να το πάρω απόφαση (άντε να σου ρίξει και κανένα γαλλικό ο μανάβης), αλλά μέχρι εκεί. Αλλά πίσω από τις τράπεζες παραμονεύει ένα αδηφάγο θηρίο που το λένε Σκάινετ.... ε όχι λάθος, Τειρεσία τον λένε, αλλά πιστέψτε με θα προτιμούσατε το Σκάινετ (για όσους δε ξέρουν έτσι ονομάζεται ο υπερ-υπολογιστής που καταστρέφει την ανθρωπότητα στις ταινίες του Εξολοθρευτή). Γιατί το Σκάινετ απλά θα σας σκοτώσει και όσο πιο γρήγορα μπορεί. Ο Τειρεσίας θα σημαδέψει την ζωή σας και δε θα σας αφήσει να κάνετε τίποτα που να μοιάζει με οικονομική δραστηριότητα για όλη την υπόλοιπη ζωή σας, ή μέχρι να εξοφλήσετε το δάνειο.

Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά πιστέψτε με, θα προτιμούσατε να χάσετε σπίτι και αυτοκίνητο, παρά να μπείτε στον Τειρεσία. Μακριά και αγαπημένοι.

Πάμε όμως στα άλογα. Ή μάλλον στο «άλογα» που δεν μιλάει για τα ευγενή αυτά πλάσματα αλλά για την κατάσταση του ανθρώπινου μυαλού που σηματοδοτεί η έλλειψη της λογικής.

Τα περισσότερα (δυστυχώς δεν έχω αυτή τη στιγμή πρόσβαση για να σας πω το ακριβές ποσοστό... είναι αρκετά παραπάνω από το 50% πάντως), από τα κόκκινα δάνεια, είναι δάνεια καταναλωτικής φύσεως και στεγαστικά. Δεν θα ασχοληθώ καν με τα καταναλωτικά, τα δάνεια δηλαδή που πήρε κάποιος για να πάει διακοπές ή για να αγοράσει αμάξι ή ότι άλλο, μερικά είναι λογικά μερικά όχι. Είναι θέμα για άλλο άρθρο αυτό. Θέλω όμως να σχολιάσω το παράλογο των στεγαστικών.

Το να πάρεις δάνειο για να αγοράσεις σπίτι είναι απόλυτα λογικό και αποτελεί και επένδυση από οικονομικής άποψης, έστω και αν πρόκειται για μια συνήθεια που οι Έλληνες έχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους Ευρωπαίους (γενικά τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης είναι πολύ μεγαλύτερα στην Ελλάδα από πρακτικά όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης). Το παράλογο δεν είναι στο δάνειο.... είναι στο σπίτι.... Όταν χρειάζεται να πάρεις δάνειο για να αγοράσεις σπίτι αυτό που υπολογίζεις είναι τι σπίτι μπορώ να συντηρήσω, με βάση την αποπληρωμή του δανείου, αν μπορώ να δανειστώ αρκετά για να το αγοράσω και πόσο χρόνο θα μου πάρει η αποπληρωμή του. Η τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι εγώ.

Δυστυχώς ο νεοέλληνας που νομίζει ότι είναι και νεόπλουτος, θα αγοράσει απλά το μεγαλύτερο σπίτι που μπορεί να πάρει με το μέγιστο χρηματικό ποσό που θα του επιτρέψει η Τράπεζα να δανειστεί. Προφανώς κάνει και η Τράπεζα λάθος εδώ, αλλά η Τράπεζα θέλει να κερδίσει και όσο περισσότερο δανείζει, τόσο περισσότερο κερδίζει. Οπότε ο νεοέλληνας αγοράζει μια τεράστια μονοκατοικία ή ένα ακριβό διαμέρισμα, γενικά ότι κοντινότερο μπορεί να βρει στις βίλες του Εσκομπάρ. Και κόβει και λίγο από τη διασκέδαση για να πληρώσει το στεγαστικό αλλά χαλάλι, κοίτα τι σπίτι, τι χλιδή! Και όταν του κόπηκε ο μισθός ή τον έχασε εντελώς και τώρα δεν είναι μόνο το δάνειο αλλά είναι και τα κοινόχρηστα και η συντήρηση.... Κάτι λένε για μεταξωτά εσώρουχα.... Και αν εχουν και το χρώμα του δανείου που έμεινε, θα είναι και κόκκινα.

Θα μου πείτε, και τι να κάνουμε, να τους σκοτώσουμε; Όχι φυσικά, υπήρχε τρόπος και οι Έλληνες να απαλλαχθούν από αυτά τα δάνεια και οι τράπεζες να διασωθούν και όλοι να είμαστε χαρούμενοι. Απλά αντί για την περίφημη «ανακεφαλαιοποίηση», η κυβέρνηση θα μπορούσε απλά να πληρώσει ένα μέρος ή όλα (αναλόγως των χρημάτων) των κόκκινων δανείων, ώστε και οι τράπεζες να αποκτήσουν ρευστότητα και ο Έλληνας να απομακρυνθεί από το φάσμα του Τειρεσία. Και να μείνουν και χρήματα στη αγορά. Αλλά.... δυστυχώς στους πολιτiκούς αν πεις σεισάχθεια.... παίζει να νομίζουν ότι φτερνίστηκες...

Μάμαλης Νάσος, Οικονομολόγος

Society's Reflection

ΣΥΓΧΩΡΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ;

Σκεφτόμενη το προηγούμενο μου θέμα, που ήταν με μία φράση “o ρατσισμός μπορεί να χωρίσει ερωτευμένους και φίλους” (είμαστε και υπερ-αναλυτικοί, τι να κάνουμε), δε μπορώ παρά να το συνδέσω με την συγχώρεση. Συγκεκριμένα, αναρωτιέμαι… Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που ουσιαστικά, υποτιμήθηκαν, σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο από τους άλλους, να συγχωρέσουν τους «ρατσιστές» τους και γενικότερα μπορούμε να συγχωρέσουμε αυτούς που μας πλήγωσαν;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι σε αποτρόπαια συμβάντα τύπου παιδεραστία, βιασμοί ή οποιουδήποτε είδος βίας, αλλά σε ποιο κοινά, τύπου κακός σύντροφος (όχι μόνο λόγω ρατσισμού αλλά γενικά) ή/και φίλος. Θα μου πείτε ότι αυτό εξαρτάται από τον άνθρωπο και από το συμβάν. Θα συμφωνήσω απόλυτα… αλλά εγώ θα το πάω πιο πέρα… αυτοί που λένε συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ… μήπως τελικά δεν συγχωρούν ποτέ;

Προσωπικά ανήκω στην ομάδα ανθρώπων που συγχωρούν αλλά σπάνια ξεχνούν.  Ακόμα και να ξεχάσω… θα το ξαναθυμηθώ με το πρώτο ερέθισμα. Αναφέροντας το κάποτε σε μια φίλη μου, εκείνη με ρώτησε μήπως αυτό σήμαινε ότι ουσιαστικά δεν συγχωρώ.

Μιλώντας και αναλύοντας το με τον εαυτό μου και με πολλούς ανθρώπους (ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε και είναι ωραίο να βλέπεις πόσο διαφορετικά σκέφτονται οι άνθρωποι μεταξύ τους), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η απάντηση μου είναι αρνητική. Συγχωρώ! Aν δεν συγχωρέσεις δε μπορείς να συνυπάρχεις με τον άλλον (και δεν εννοώ τυπικά)! Απλά η μνήμη λειτουργεί σαν προστασία….

Σκεφτείτε τι λένε όλοι οι ιστορικοί. Ο λόγος που οι κρίσεις και οι πόλεμοι επαναλαμβάνονται σταδιακά είναι γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν την ιστορία και επομένως δε μαθαίνουν από αυτήν. Συνδέοντας το με τη γνώμη των ιστορικών την οποία απόλυτα συμμερίζομαι, αν δεν θυμόμαστε τι να προσέχουμε χωρίς εμμονές, πώς θα προστατεύσουμε τον εαυτό μας από το να πληγωθούμε και πάλι από τον ίδιο ή άλλους ανθρώπους?   Βέβαια ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος, αλλά τουλάχιστον μπορείς να αποφύγεις να ξαναδεχτείς λάθη του παρελθόντος…

Τέλος, η απόλυτη συγχώρεση δε ξέρω αν υπάρχει, γιατί πάντα στις δύσκολες στιγμές οι κακές αναμνήσεις επανέρχονται και αρχίζουμε τις κατηγορίες. Για μένα η λύση είναι η ειλικρινής συζήτηση. Να μιλήσουν και οι δυο πλευρές ειλικρινά, να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις και να συμφωνήσουν ότι θα αφήσουν τις κακές αναμνήσεις πίσω τους. Δύσκολο αλλά όχι αδύνατον! Άλλωστε τις περισσότερες φορές και οι δυο πλευρές φταίνε. Διότι όσο κακός φίλος ή σύντροφος και αν είναι κάποιος, γιατί εμείς δε βάζουμε τα όριά μας απέναντί τους;  

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος

Artemis' Corner

Τροφές για επούλωση τραυμάτων

Λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον αθλητισμό είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά κάποια στιγμή τραυματίζονται. Ένα τραύμα έχει τρείς φάσεις επούλωσης. Το στάδιο της φλεγμονής το στάδιο του πολλαπλασιασμού και τέλος το στάδιο ανακατασκευής. Σε αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες για αυτά τα στάδια γι’ αυτό και τα αναφέρω μόνο επιγραμματικά.

Το σώμα μας είναι μία μηχανή και χρειάζεται από εμάς να του δώσουμε τα κατάλληλα καύσιμα για να λειτουργεί καλύτερα. Υπάρχουν τροφές οι οποίες βοηθούν αισθητά στην μείωση του χρόνου ενός τραύματος. Δυστυχώς δεν γίνεται να τρώμε πίτσες και πιτόγυρα και να περιμένουμε να γίνουμε περδίκι στο άψε σβήσε.

Ο οργανισμός μας σε αυτήν την περίπτωση έχει αυξημένη ανάγκη σε ω-3 λιπαρά οξέα βιταμίνες του συμπλέγματος Β, ψευδαργύρου, βιταμίνες Α, C όπως και Ε.

Ω-3 περιέχουν: καρύδια, ελαιόλαδο, μαργαρίνη, σαρδέλες, ταχίνι, γαρίδες, σολομός, φιστίκια Αιγίνης, κάσιους, κάστανα, φασόλια μαυρομάτικα και λευκά και τέλος το σουσάμι

Βιταμίνες συμπλέγματος Β περιέχουν: μοσχάρι, συκώτι, βρόμη, δημητριακά ολικής και σικάλεως, σουσάμι, τόνος, αγελαδινό γάλα, αμύγδαλα, σπανάκι και φακές

Ψευδάργυρο περιέχουν: σουσάμι, παϊδάκια, συκώτι  και ξηροί καρποί

Βιταμίνη Α περιέχουν: καρότα ωμά, βρόμη, συκώτι, λάχανο, παντζάρια, μπρόκολο και τυρί

Βιταμίνη C περιέχουν: ακτινίδια, πιπεριά, λεμόνια, ηλιόσποροι, πορτοκάλια, κουνουπίδι, ντομάτα σκόρδο, παντζάρια, μπρόκολο και σπανάκι

 Βιταμίνη Ε περιέχουν: ελαιόλαδο, ηλιόσποροι, αμύγδαλα, φιστίκια, σαρδέλες σε ελαιόλαδο, ταχίνι, καρύδια και σουσάμι

Βέβαια δεν περιέχουν μόνο αυτές οι τροφές τις ζητούμενες βιταμίνες απλά αναφέρω επιγραμματικά ορισμένες που είναι πιο πλούσιες. Πρέπει να σεβόμαστε το σώμα μας για να λειτουργεί σωστά και να μας ανταμείβει. Ωραία και η ανθυγιεινή διατροφή δε το κρύβω και εγώ προσωπικά είμαι φαν αλλά πάντα με μέτρο! 

Μελιγκώνη Άρτεμις