Society's Reflection

ΓΟΝΕΙΣ: ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ… ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ… ΜΕ  ΛΙΓΗ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΣΙΑ…

Θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα δεδομένο. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΟΝΙΟΣ! Γνωρίζω ότι πολλοί γονείς διαβάζοντας το κείμενο μου θα πουν «Κάνε και εσύ παιδιά και βλέπουμε»…. Δε θα διαφωνήσω! Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που έχουν αποκτήσει παιδιά, παραδέχονται με τα χρόνια «ότι φέρονται όπως οι γονείς τους και κάνουν ότι κορόιδευαν και λέγανε ότι ποτέ δε θα κάνουν». Έτσι λοιπόν, επειδή ελπίζω ότι δε θα κάνω αυτά για τα οποία παραπονιέμαι… αλλά ποτέ δεν ξέρεις… γράφω από τη πλευρά των παιδιών, βασιζόμενη όχι μόνο στις προσωπικές μου εμπειρίες αλλά και αυτών των φίλων μου που έχω ζήσει από κοντά.

Προσωπικά θεωρώ ότι οι ευθύνες των γονιών σταματάνε στα 18, όπου το παιδί ενηλικιώνεται και οι ρόλοι αντιστρέφονται…. Τα παιδιά έχουν ευθύνη να βοηθήσουν και να προστατέψουν τους γονείς τους που στερήθηκαν γι αυτά… Θα μου πείτε σε ποιο κόσμο ζω; Δε θα διαφωνήσω μιας που οι κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες υποχρεώνουν τους γονείς να «χαρτζιλικώνουν» τα παιδιά τους, ακόμα και αν εκείνα δουλεύουνε, μέχρι να αλλάξει αυτή η κατάσταση…  Παρόλο αυτά, δε θεωρώ ότι αυτό δίνει το δικαίωμα στους γονείς να επιβάλουν τη γνώμη τους ως προς την επαγγελματική κατάρτιξη και προσωπική ζωή των παιδιών.

Πόσα παιδιά δε ξέρουμε που θέλανε είτε να μην σπουδάσουν ή να σπουδάσουν αυτό που θέλανε οι γονείς τους; Προσωπικά νιώθω ευλογημένη που οι γονείς μου πάντα μου λέγανε τη γνώμη τους αλλά πάντα με άφηναν εμένα να αποφασίσω… όσα παιδιά γνωρίζω, και δεν είναι και λίγα, που ακολουθήσανε τα σχέδια των γονιών τους, είτε είναι δυστυχισμένα… είτε απλά έχουν χάσει κάποιους μήνες ή χειρότερα χρόνια από τη ζωή τους για να καταλήξουν να κάνουν αυτό που επιθυμούν.. ευτυχώς που ποτέ δεν είναι αργά… αλλά δεν είναι κρίμα να χάνουν τόσο καιρό για κάτι που δεν τους αρέσει…;  Δεν κατηγορώ τους γονείς… ούτε θεωρώ ότι είναι κακοί… απλά θεωρώ ότι τους τυφλώνει η υπερπροστασία… πάντα θέλουν το καλό των παιδιών τους και οι πράξεις τους βασίζονται σε αυτό το κριτήριο, το οποίο όμως δεν φέρνει το χαμόγελο στα παιδιά τους κάθε μέρα που πάνε στη δουλειά… Θα μου πείτε γιατί δε μπορούν τα παιδιά να μετανιώσουν για το επάγγελμα που οι ίδιοι επέλεξαν; Εννοείται! Προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν, γιατί όσοι πήγαν κόντρα σε όλους και όλα τα κοινωνικά κλισέ... τώρα είναι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι, αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι… αλλά δεν είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που ο ίδιος επέλεξε από το να κατηγορεί τους γονείς του ότι τον κατέστρεψαν;

Δυστυχώς, οι επεμβάσεις των γονιών δε σταματούν στην επαγγελματική κατάρτιση, αλλά συνεχίζουν και στην προσωπική ζωή. Το φαινόμενο της «κακιάς πεθεράς» (μπορεί να είναι και πεθερός αλλά έτσι είναι οι φράση) κυριαρχεί ακόμα τις ζωές πολλών νέων ανθρώπων. Όσοι διαβάσατε το προηγούμενο μου άρθρο για τον ρατσισμό στις σχέσεις… τις περισσότερες φορές να ξέρετε ότι οι γονείς είχαν βοηθήσει στην επιδείνωση της κατάστασης… βέβαια αυτό δε δικαιολογεί την αδυναμία των «ρατσιστών». Είναι φυσιολογικό ο γονιός να θέλει το καλύτερο για το παιδί του, και κανένας να μην είναι αρκετά καλός για γαμπρός ή νύφη… το καταλαβαίνω αλλά πείτε τη γνώμη σας και αφήστε το παιδί να αποφασίσει.. μην επιβάλλεστε… γιατί στο τέλος εσείς θα απομακρύνεται το παιδί από κοντά σας…

Ολοκληρώνοντας, σίγουρα το να είσαι γονιός είναι μεγάλο δώρο αλλά και τεράστια ευθύνη… θέλεις ως γονιός πάντα το καλύτερο για το παιδί σου… γι’ αυτό προσφερου το χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα (π.χ. λέγοντας γι’ αυτό σε μεγάλωσα, σπούδασα εγώ...)… ότι έκανες είναι αξιοσημείωτο και δε θα αλλάξει ποτέ… αλλά δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν γονιό να καθορίσει τη ζωή του παιδιού του… διότι τα τυχόν αρνητικά που το παιδί σου θα ζήσει, θα έχουν ως συνέπεια να κατηγορεί εσένα που τα επέβαλες… 

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος