Society's Reflection

WHEN ENOUGH IS ENOUGH;

Τον τίτλο πρέπει να ομολογήσω ότι τον «έκλεψα» από επεισόδιο γνωστής αμερικάνικης σειράς. Πριν λίγο καιρό έγραψα το αγαπημένο μου, μέχρι στιγμής, άρθρο "Γιατί όλοι έχουμε ζήσει έναν "εκτός ορίων" έρωτα" , όπου εξηγώ τι είναι ο έρωτας, από τη δική μου οπτική γωνία. Τι γίνεται όμως όταν εσύ είσαι εκεί και ο άλλος στον κόσμο του;

Πόσες φορές έχουμε ζήσει δικούς μας ή φίλων μας έρωτες που άνετα θα θύμιζαν νουβέλες; Πόσες φορές έχουμε διαπιστώσει ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο ένας θα δώσει περισσότερα από τον άλλον; Ο ένας θα είναι πάντα εκεί να στηρίξει αποφάσεις, όνειρα, σχέδια και να συμπαρασταθεί σε δύσκολες στιγμές και ο άλλος ούτε ειλικρινής δε μπορεί να είναι; Αλλά αν ισχύει αυτό, μόνο ο «ανειλικρινής» φταίει;

ΟΧΙ! Ας είμαστε τουλάχιστον εμείς ειλικρινείς δεν φταίει μόνο εκείνος. Όσο και να είναι κάποιος ερωτευμένος σχεδόν πάντα ξέρει την αλήθεια. Είτε λόγω ενστίκτου είτε χάριν «καλών» πληροφοριών. Έτσι, λοιπόν όσο και να εθελοτυφλεί, ξέρει την αλήθεια! Αυτό λοιπόν τον κάνει περισσότερο υπαίτιο για την κατάσταση. Ακόμα και αν το κάνει λόγω μεγάλης αγάπης,  φόβου μη χάσει τον άνθρωπο που αγαπά, η σιωπή του δεν δικαιολογείται. Βέβαια, αυτό δεν δικαιολογεί ούτε και τον ανειλικρινή, ο οποίος αντί να μιλήσει ξεκάθαρα για τον ποιον και τι θέλει, απλά ειρωνεύεται ή/και δε μιλάει και αφήνει τον άλλον στον ταραχώδη πόνο του. Θα μου πείτε τι τον νοιάζει; Αυτός καλά περνάει… έχει τη βολή του και κατά πάσα πιθανότητα και δεύτερη βολή… τώρα το ποια είναι η επίσημη δεν το ξέρουμε :p

Κάποτε λοιπόν φθάνουμε και στο σημείο ΑΡΚΕΤΑ. Είναι το κρίσιμο σημείο που το μυαλό δεν αντέχει περεταίρω σκέψεις. Είναι το σημείο που ο άλλος στα λόγια είναι μάλαμα αλλά στις πράξεις υστερεί. Είναι το γνωστό σημείο «καταρρέω» - δεν αντέχω άλλο. Όχι να αγαπώ, ούτε να είμαι εκεί – αλλά να προσπαθώ μόνο εγώ. Εννοείται ότι τα συναισθήματα δεν αλλάζουν και ότι συνεχίζεις να είσαι δίπλα στον άλλον όταν δεν είναι καλά – απλά δεν αντέχεις άλλο τις αμφιβολίες. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

ΤΙΠΟΤΑ! Απλά απομακρύνεσαι. Δεν χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε κατηγορίες, ούτε τσακωμοί, γιατί απλά δεν έχουν νόημα. Απλά αφήνεις τον άλλον ήσυχο να κάνει ότι θέλει χωρίς να νιώθεις εσύ διχασμένος – τρελαμένος  για το τι πραγματικά θέλει εκείνος και συγχρόνως ένοχος γιατί τον πιέζεις. Αξιοποίησε το χρόνο για τον εαυτό σου. Ηρέμησε! Και όσο μπορείς μην το σκέφτεσαι… γιατί απλά αν ήθελε να είναι εκεί θα σε έπαιρνε τηλέφωνο και θα μιλούσε ειλικρινά….

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος