Society's Reflection

ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ ΚΑΙ

ΘΡΗΝΟΝΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑ… ΚΑΤ’ ΕΠΙΛΟΓΗΝ

Κατά καιρούς διάφορα δυσάρεστα γεγονότα έχουν προκαλέσει διφορούμενα συναισθήματα και διαμάχες μεταξύ των πολιτών. Τα διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας είναι συνήθως ο καταπέλτης εκφράσεως των συναισθημάτων και της γνώμη μας και ενδεχομένων διαφόρων έντονων διαφωνιών. Γιατί όμως έχουμε τόση ανάγκη να εκφραζόμαστε και τελικά, είμαστε τόσο αντικειμενικοί όσο πιστεύουμε;

Ο ελληνικός λαός ανέκαθεν διακρινόταν για το έντονο πάθος του στην ομιλία του, στην αποφασιστικότητα και στην έκφραση της γνώμης του. Γενικώς αυτό είναι ένα ωραίο μας χαρακτηριστικό μας αλλά δυστυχώς, όχι πάντοτε. Πολλές φορές αυτό το πάθος μας έχει τυφλώσει ενεργώντας απερίσκεπτα και επικίνδυνα για την υγεία τη δική μας και των συνανθρώπων μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γνωστή σε όλους μας ιστορία «Γρηγορόπουλου». Δε θα αναλύσω τι έγινε, όλοι γνωρίζουμε και όλοι έχουμε την άποψη μας. Εντούτοις σε αυτό που συμφωνούμε όλοι είναι ότι είναι κρίμα να φύγει τόσο νωρίς ένα παιδί.

Παρόλο αυτά,  πρόσφατα έφυγε ένα ακόμα παιδί, ο Μάριος, ο οποίος έφυγε από το όπλο ενός Ρομά. Και στις δύο περιπτώσεις, ο κόσμος εστιάστηκε σε ένα θέμα και χωρίστηκε στα 2. Στην περίπτωση Γρηγορόπουλου σε φασίστες και αντιφασίστες (με λίγα λόγια υπέρ και κατά της αστυνομίας) και στου Μάριου σε ρατσιστές και αντι – ρατσιστές. Στην δεύτερη περίπτωση, οι ρατσιστές ξεχνούσαν ότι σε κάθε φυλή υπάρχουν καλοί και κακοί ενώ οι αντι-ρατσιστές αναφερόντουσαν στους Κρητικούς σε υπεράσπιση των Ρομά.

Η διαφορά τους; Στην υπόθεση Γρηγορόπουλου κάηκε το κέντρο της Αθήνας ενώ στη δεύτερη γίνανε 2-3 διαμαρτυρίες στο Μενίδι, όπου πέθανε ο Μάριος. Εννοείται, ότι σε καμία περίπτωση δε θα επιθυμούσα να καεί για ακόμη μια φορά  το κέντρο! Απλά αναρωτιέμαι… Γιατί εξ’ αρχής έπρεπε να καεί το κέντρο με αποτέλεσμα να την πληρώσουν περαιτέρω αθώοι άνθρωποι οι οποίοι είτε έχασαν την περιουσία τους ή τραυματίστηκαν; Kαι δεύτερον, πόσο τυχαίο είναι ότι τώρα δεν έγινε τόσο μεγάλος ντόρος;;;; Άραγε του χρόνου θα υπάρχει η επέτειος «Μάριου» όπως υπάρχει αντίστοιχη «Γρηγορόπουλου»; Και γιατί πρέπει να θρηνήσουμε το ένα παιδί περισσότερο ή λιγότερο από το άλλο; Επίσης, πολλά παιδιά πεθαίνουν συχνά από πυροβολισμούς. Γι’ αυτά γιατί δεν συζητάμε ή δεν γίνεται ντόρος;; Μήπως γιατί δεν κρύβονται από πίσω πολιτικά, εθνικιστικά ή προσωπικά συμφέροντα;

Επιπλέον, κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, ιδίως στην υπόθεση Μάριου, είναι ότι κανείς δεν εστιάστηκε στο θέμα της οπλοφορίας. Πόσοι άνθρωποι έχουν όπλο χωρίς άδεια; Πόσοι άνθρωποι, για να μη λέμε μόνο για τα παιδιά, έχουν σκοτωθεί λόγω όπλων που βρίσκονταν σε λάθος χέρια;;;

Τέλος, μήπως αντί να μιλάμε απλά για να πούμε κάτι ή να κατηγορήσουμε, θα έπρεπε να εστιαζόμαστε στα κοινά και τις διαφορές τέτοιων περιστατικών ώστε να αποφεύγονται περεταίρω τραγωδίες; Και ιδίως οι πολιτικοί μήπως θα έπρεπε αντί να αναφέρονται σε στραβές, θα έπρεπε να κοιτάνε πως θα διορθώσουν σε βάθος τέτοια προβλήματα και να θυμούνται περισσότερο τον ανθρώπινο του εαυτό;;;; 

Σαράφη Βασιλική , Κοινωνιολόγος