Society's Reflection

  ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ ΕΝΑΝ 
«ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ» ΕΡΩΤΑ

Όλοι μας, άνδρες και γυναίκες, είτε προσωπικά ή μέσω πολύ δικών μας ανθρώπων (ναι πιάνεται κι αυτό) έχουμε ζήσει έναν παθιασμένο έρωτα.  Όμως πως τον αντιμετωπίζουμε εμείς που το ζούμε ή ποιες είναι οι σωστές συμβουλές που πρέπει να δώσουμε εμείς που το ακούμε;

Καταρχάς, όταν μιλάω για έρωτα εννοώ τον πραγματικό έρωτα, αυτόν που ακούς τη φωνή του και χαμογελάς, τον βλέπεις και λες τι ωραίος που είναι (διότι ότι και να λένε οι άλλοι, για σένα είναι Θεός), τον βλέπεις και σκέφτεσαι ότι θέλω να χωθώ στην αγκαλιά του, γιατί μιλάμε και για παθιάρικους έρωτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάω μόνο στον σεξουαλικό τομέα, αλλά στον συνδυασμό του αισθηματικού – ρομαντικού με τον προαναφερόμενο τομέα. 

Για σένα είναι ΜΟΝΟ αυτός – αυτή. Κυριολεκτικά δεν είναι υπάρχει κανένας άλλος για σένα, γιατί συγκρίνεις όλους με αυτόν τον τρελό παθιάρικο έρωτα. Ακόμα και να φλερτάρεις, το κάνεις πιο πολύ λόγω άμυνας γιατί ο έρωτας σε παιδεύει, μιας και αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό του. Τη μια στιγμή θες να τον σκοτώσεις γιατί είσαι έξαλλος και στο επόμενο λεπτό καταφέρνει να σε χαλαρώσει… (αχ αυτή η έλξη… ότι θέλει μας κάνει…)

Όντας συναισθηματικός ο έρως γίνεται και ανεκτικός με τον άλλον και εννοείται ότι δεν εννοώ λεπτομέρειες (τύπου δε μου άνοιξε την πόρτα… έλεος), αλλά πράγματα που αναρωτιέσαι αν ο εχθρός σου σε αγαπάει περισσότερο γιατί θα σου έκανε λιγότερα… και τώρα έρχεται η κλασσική φράση των φίλων… «Μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου»… και θα σας πω εγώ ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την αξιοπρέπεια. Ο ένας θεωρεί ότι την χάνεις όταν του τηλεφωνείς ενώ τσακωθήκατε και είχες δίκιο, ο άλλος τις παρακολουθήσεις ή όταν συγχωρείς. Για μένα λοιπόν αν είστε τόσο τις λεπτομέρειας, τότε όλοι έχουμε χάσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας την αξιοπρέπεια μας… 

Προσωπικά θεωρώ ότι αν το νιώθεις και το θες πραγματικά ότι και να κάνεις δεν χάνεις την αξιοπρέπεια σου. Πραγματικά δεν νομίζω ότι υπάρχουν «πρέπει» στον έρωτα (και δε μιλάει η ρομαντική μου πλευρά). Άλλωστε προτιμώ αυτές τις στιγμές «της έλλειψης αξιοπρέπειας» να τις ονομάζω τρέλες, με τις οποίες γελάμε αργότερα. Γιατί πάντα μετά γίνεται σε συζητήσεις με φίλους, συναγωνισμός για το  ποιος έκανε τη μεγαλύτερη τρέλα, και το γέλιο και οι θεοπάλαβες αναμνήσεις ρέουν άφθονες. 

Τώρα τι κάνουμε ως φίλοι; Τους υποστηρίζουμε, δεν αναφερόμαστε σε «δήθεν» πρέπει και αξιοπρέπεια. Απλά τους συμβουλεύουμε, τους ακούμε και είμαστε πάντα δίπλα τους! Γιατί που ξέρεις, μπορεί και εμείς να το πάθουμε αργότερα και να μας λένε οι άλλοι «ότι το κορόιδευες … το λούζεσαι…»

Τέλος θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή! Εάν έχετε έναν άνθρωπο να σας αγαπάει τόσο πολύ και παθιασμένα και νιώθετε και εσείς κάτι, εκτιμήστε τον και κρατήστε τον δίπλα σας. Είναι κρίμα να τον χάσετε. Τέτοιοι έρωτες δεν συμβαίνουν σε όλους, και δυστυχώς όσο ανεχτικός να είναι κάποιος, φτάνει η στιγμή που λέει φθάνει, γιατί δε μπορεί άλλο να προσπαθεί μόνο εκείνος.

Όσοι τον έχετε ζήσει... ξέρετε τι εννοώ. Όσοι τον ζείτε απλά απολαύστε τον με τις λύπες, τις χαρές… με τα όλα του… απλά σας μετατρέπει σε ένα άτομο ολοζώντανο και ωριμότερο! 

https://scontent.cdninstagram.com/hphotos-xpf1/t51.2885-15/e15/923747_1622149691399477_519798148_n.jpg

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος