Society's Reflection

ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΑΓΑΛΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΣΗΣ

ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΟΤΑΝ ΤΟ ΝΙΩΘΕΤΕ….

Κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, λόγω προσωπικών υποχρεώσεων δε μπόρεσα να πάω στην εκκλησία παρά την Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο. Εκείνες τις μέρες επικρατούσε ένα τέτοιο χάος ως προς τις προσωπικές μου υποχρεώσεις που ακόμα και όταν πήγαινα στην εκκλησία είχα το μυαλό μου αλλού. Αυτό με έκανε να σκεφτώ την σχέση εκκλησία – πιστών…

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία εξαιτίας κάποιων σκανδάλων και κάποιων αρνητικών ενεργειών ορισμένων ιερέων – εκπροσώπων της Εκκλησίας. Από κάποιες συμπεριφορές που έχω βιώσει με ιερείς έχω κι εγώ καταλήξει να λέω ότι «πιστεύω στην Εκκλησία σαν σπίτι του Θεού αλλά όχι στους παππάδες».

Είναι κρίμα που υπάρχουν ιερείς που θεωρούν ότι επειδή είναι αντιπρόσωποι της εκκλησίας πρέπει να αποφασίζουν σαν να είναι Θεοί. Όμως Θεός είναι μόνο ένας. Προσωπικά, θεωρώ αδιανόητο να μην κηδεύουνε ανθρώπους γιατί παντρεύτηκαν πολιτικά ή να απαγορεύει παππάς στην κηδεία κάποιου να υπάρχει κουτί φιλανθρωπικού οργανισμού. Όλα αυτά καλώς ή κακώς όταν τα μαθαίνεις απογοητεύεσαι, θυμώνεις και απομακρύνεσαι. Έτσι γίνεται και στα επαγγέλματα. Κάποιοι γιατροί προτιμούν να κάνουν την επιστήμη τους μπίζνα παρά λειτούργημα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτό δικαιολογεί εμάς από το να απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία. 

Όπως υπάρχουν και καλοί γιατροί έτσι υπάρχουν και καλοί ιερείς. Για πόσους δεν έχουμε ακούσει να αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτά που δίδαξε ο Θεός μας… να βοηθάμε αλλήλους…!!!! Το καλύτερο και γνωστότερο παράδειγμα είναι ο Πατήρ Αντώνιος της «Κιβωτού του Κόσμου», ο οποίος δημιούργησε έναν οργανισμό ακέραιο που προσφέρει αγάπη και είδη πρώτης ανάγκης σε παιδιά και άπορες οικογένειες. Πόσες χιλιάδες παιδιά έχουν γνωρίσει την αγάπη κοντά στον Πατήρ Αντώνιο; Πόσα παιδιά έχουν μορφωθεί πολιτισμικά τον τελευταίο χρόνο χάρις στην δράση της δημοσιογράφου Έλενας Ακρίτα και ανθρώπων – υποστηρικτών του οργανισμού. Κάποιοι ίσως πουν ότι τώρα μιλάμε για διαφήμιση. ΟΧΙ, απλά τα καλά πρέπει επιτέλους να λέγονται. Ότι καλό λέμε δεν σημαίνει απαραίτητα και διαφήμιση.

Τέλος, ακόμα και αν όλοι οι ιερείς ήταν κακοί, που είναι αδύνατον, αυτό δε μας δικαιολογεί από το να μην πηγαίνουμε εκκλησία ή να πηγαίνουμε μόνο για το χαβαλέ (Ανάσταση). Δεν είμαι του κάθε Κυριακής εκκλησία, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι φέτος που δεν πήγα εκκλησία Μεγάλη Τετάρτη και Πέμπτη δεν κατάλαβα Μεγάλη Εβδομάδα. Μην ξεχνάμε ότι το Πάσχα δεν είναι μόνο οι λαμπάδες, τα πυροτεχνήματα και το κοκορέτσι αλλά και η όλη τελετή που λαμβάνει χώρα στην Εκκλησία. Άλλωστε δεν πηγαίνουμε στην Εκκλησία για τον Παππά αλλά για τον Θεό… και πιστέψτε με εκεί θα νιώσουμε την αγαλλίαση και ανάταση που τόσο χρειάζεται η ψυχή μας μετά τον πόνο που έχουμε νιώσει είτε για τα άτομα που έφυγαν από τη ζωή ή για τις προκλήσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος