Ο πόνος ενώνει… ή μήπως χωρίζει τους ανθρώπους;
Όταν γεννιόμαστε και είμαστε μωρά η ευτυχία κυριαρχεί όχι μόνο μέσα μας
αλλά και στους γύρω μας, γιατί τη μεταδίδουμε εμείς. Παρόλο αυτά, από μικρή
ηλικία, αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον κόσμο με λόγια, και όχι με προσωπικές
εμπειρίες, γιατί δεν είμαστε ακόμη σε θέση να καταλάβουμε κάποια πράγματα. Σαν
αποτέλεσμα, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και να μαθαίνουμε, μεταξύ άλλων, για τον
πόνο… αλλά συνήθως μόνο στα λόγια…
Μιλώντας για “πόνο”, εννοούμε τον αβάσταχτο πόνο, όπως αρρώστιες
ή θανάτους, τους οποίους δε ξέρουμε αν μπορούμε να αντέξουμε. Συνήθως, δε
φοβόμαστε για εμάς τους ίδιους αλλά για τους άλλους. Τελικά, τις περισσότερες
φορές απλά συνεχίζουμε… ο πόνος δε φεύγει… απλά μαθαίνουμε ενστικτωδώς να ζούμε
με αυτόν…
Επιπλέον, όντας πιτσιρίκια, η έννοια μας είναι στην εξερεύνηση του κόσμου
και πώς να χαρούμε ακόμη περισσότερο τη ζωή. Τι κι αν οι μεγάλοι μας
βομβαρδίζουν με λαϊκές παροιμίες του τύπου «ο φίλος στα δύσκολα φαίνεται» ή «ο
πόνος ενώνει τους ανθρώπους», εμείς δε μπορούμε να τις κατανοήσουμε γιατί δεν
έχουμε νιώσει τον απόλυτο πόνο στην ψυχή μας. Τι γίνεται όμως όταν μεγαλώνουμε
και τον νιώθουμε; Επιβεβαιώνονται αυτές οι παροιμίες;
Δυστυχώς όχι πάντα! Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τον πόνο διαφορετικά και
αυτό το κατάλαβα πρόσφατα. Όταν ένιωσα εγώ τον πόνο της απώλειας ήθελα δύο
ανθρώπους, που τους ένιωθα δικούς μου, δίπλα μου και όλος ο υπόλοιπος κόσμος
ήταν ευπρόσδεκτος. Όταν όμως δύο φίλοι μου ένιωσαν τον πόνο, ήθελαν να τον
βιώσουν μόνοι τους. Αυτό δε γίνεται πολλές φορές κατανοητό και κάπως έτσι
μπορούν να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Στην αρχή ήθελαν την στήριξη μου, μετά
τους είδα να απομονώνονται… να λειτουργούν με άμυνες… εκεί απλά σταματάς και
περιμένεις πότε ο άλλος θα νιώσει έτοιμος να ανοιχθεί ξανά. Επομένως, προς το
παρών ο πόνος μας χώρισε… Δεν μας ένωσε…
Προσωπικά έχω ακούσει και άλλες
ιστορίες που είναι πολύ διαφορετικές από τη δική μου αλλά με την ίδια
κατάληξη…. Τελικά ο πόνος δεν ενώνει πάντοτε τους ανθρώπους…. Γιατί δεν είμαστε
ίδιοι… δεν αντιδρούμε στα πάντα το ίδιο… Ακόμα και εκείνοι οι δυο φίλοι μου που
βίωναν τον πόνο με τον ίδιο τρόπο… διέφεραν… Τελικά μόνο η αγάπη και η υπομονή
μπορούν να ενώσουν ξανά δυο ανθρώπους…
Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου