ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

TΟ ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ

Η πρώτη ερώτηση του οποιουδήποτε , από τον τίτλου του σημερινού άρθρου σίγουρα θα είναι πως συνάδει το αρχαίο αυτό ρητό με την πολιτική σκηνή; Θα σας εκπλήξω και θα σας πω ταιριάζει απόλυτα, καθώς το σημερινό μου άρθρο θα αναλύσει την αναποτελεσματικότητα και την άνευ ουσίας ύπαρξης των μεγάλων κυβερνητικών σχηματισμών , ένα προτέρημα που έχουμε σαν χώρα που όχι μόνο δεν ευνοεί το κυβερνητικό έργο , αντίθετα το καθιστά βραδυκίνητο και πολλές φορές ανέφικτο. Γιατί όμως υποστηρίζω την εν λόγω άποψη;

Αρχικά θα αναφερθώ με παραδείγματα στο γιατί έχουμε προτέρημα σαν χώρα στην δημιουργία μεγάλων κυβερνητικών σχηματισμών σε σχέση με τις άλλες χώρες , που πιστέψτε με η διαφορά είναι μεγάλη. Θα μιλήσω μόνο για τις  δύο τελευταίες κυβερνήσεις και οι αριθμοί λένε το εξής : η κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά (2012) αριθμούσε 46 μέλη ( Υπουργούς , Υφυπουργούς ) δημιουργώντας έτσι έναν ογκώδη και “δυσκίνητο” κυβερνητικό σχηματισμό , στα “χνάρια” του οποίου ακολούθησε και η νυν κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τον κυβερνητικό σχηματισμό να αριθμεί 48 μέλη. Εδώ θα πει εύλογα κανείς πως είναι λογικό να χρειάζονται πολλοί άνθρωποι για να διεκπεραιώσουν τα κυβερνητικά καθήκοντα. Τότε θα σας απαντήσω ότι τα μεγαλύτερα κράτη της Ευρώπης  έχουν κατά πολύ μικρότερο αριθμό μελών στους κυβερνητικούς σχηματισμούς τους και συγκεκριμένα θα αναφερθώ στην Γερμανία με την κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ να απαρτίζεται από 16 μέλη , στην Γαλλία με την νέα κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν να αριθμεί 22 μέλη και τέλος στην Ισπανία με την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να μετρά 13 μόλις μέλη και πραγματικά νομίζω η διαχείριση που γίνεται σε αυτές τις χώρες σε σχέση με την δική μας είναι πολύ διαφορετική.

Αλλά και πάλι κάποιος θα πει πως μπορεί να είναι μεγάλος ο κυβερνητικός σχηματισμός , αλλά να λειτουργεί σωστά. Δυστυχώς αυτό δεν είναι αληθές καθώς αυτός ο “όγκος” δημιουργεί πολλά προβλήματα και αυτό γιατί έχουν “τεμαχιστεί” σε πάρα πολλά άτομα οι αρμοδιότητες του κυβερνητικού έργου, με αποτέλεσμα προκειμένου να επιτευχθεί κάποιο κομμάτι του κυβερνητικού προγράμματος να απαιτείται η διαβούλευση από πολλά άτομα που είναι αρμόδια για τις διάφορες πτυχές του ίδιου κομματιού κάτι που συνεπάγει πολύ χρόνο για την ολοκλήρωση των συζητήσεων (διαφωνίες μεταξύ των αρμοδίων, αναβολές συσκέψεων) και αν ολοκληρωθούν τελικά. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυσκινησίας της κυβέρνησης είναι ο χρόνος που απαιτείται για το κλείσιμο κάθε αξιολόγησης , λόγω των διαπραγματεύσεων με την πληθώρα των διαφορετικών αρμόδιών για τα εκάστοτε θέματα που περιέχονται στην αξιολόγηση.

Το συμπέρασμα βέβαια είναι ένα, πως το ιδανικό είναι μια ευέλικτη κυβέρνηση με λίγα άτομα που θα έχουν περισσότερες αρμοδιότητες και άρα θα μπορούν να εφαρμόζουν το κυβερνητικό έργο πιο γρήγορα και ποιο αποτελεσματικά από μια ογκώδη κυβέρνηση που στο μόνο που πρωτοστατεί θα έλεγα είναι ένα… στο να βλέπουμε πολλά διαφορετικά πρόσωπα να μιλάνε…και τίποτα άλλο.

Βάλλας Γεώργιος, Τοπικός Σύμβουλος