ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ…ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ

Για άλλη μια φορά θα παραφράσω μια αρχαία ρήση για να ξεκινήσω το σημερινό μου άρθρο , που όπως θα καταλάβατε αφορά την παιδεία και την διαμόρφωση της από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία στους διαφόρους τομείς της. Θα πίστευε κανείς πως ανεξαρτήτων πολιτικών θέσεων , η παιδεία θα έπρεπε να είναι ένας τομέας κοινής αναφοράς από όλους τους κομματικούς χώρους με έναν και μόνο σκοπό δηλαδή την μάθηση των παιδιών , που στο κάτω κάτω αποτελούν το μέλλον της χώρας μας. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε οπότε και αυτό είναι ένα όνειρο απατηλό. Το γιατί θα το εξηγήσω με τα ακόλουθα παραδείγματα.

Κλασσικό και μη εξαιρετέο παράδειγμα συνεχόμενων αλλαγών στην παιδεία μας δεν είναι άλλο από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, με κάθε κυβέρνηση να επιλέγει το δικό της τρόπο με τον οποίο  κρίνει ότι είναι ποιο “δίκαιο” να εισαχθούν τα παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι να αλλάζει συνεχώς το εκπαιδευτικό πρόγραμμα , να δίνεται βαρύτητα σε άλλα μαθήματα κάθε φορά (ανάλογα των αριθμό που δίνουν τα παιδιά , ο οποίος συνέχεια μεταβάλλεται) και ουσιαστικά η τελευταία τάξη του Λυκείου να έχει γίνει καθαρά μια χρονιά προετοιμασίας για τις εξετάσεις, με ολική απουσία της πραγματικής παιδείας και μάθησης που θα έπρεπε να προσφέρει .

Ένα άλλο παράδειγμα της μη ικανότητας των πολιτικών ηγετών της χώρας μας να κρατήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική στην παιδεία είναι ο καθορισμός του χρόνου που απαιτείται για να ολοκληρώσεις τις σπουδές στην σχολή σου. Με την πάροδο των χρόνων είδαμε αρχικά το ν + άπειρο ( δηλαδή τους αιώνιους φοιτητές) να δίνει την θέση του στο ν x 2 + 2 ( δυο φορές τα χρόνια που απαιτείται να ολοκληρωθεί η σχολή σου συν 2… δηλαδή μια δεκαετία που το κράτος θα σου παρέχει ελαφρύνσεις ) φτάσαμε στο καλύτερο σύστημα μέχρι τώρα που είχε φτιαχτεί από την κυβέρνηση Σαμαρά με το περίφημο ν + 2 . Με τον κ.Φίλη  βεβαία επιστρέψαμε στο ν + άπειρο , δίνοντας την ευκαιρία σε όποιον θέλει να διατηρεί τα φοιτητικά του προνόμια για ένα πολύ μεγάλο διάστημα ανεξάρτητα αν ασχολείται πραγματικά με την σχολή του.

Τελευταίο παράδειγμα που θα θίξω αν και υπάρχουν πάρα πολλά που θα μπορούσα ακόμη να πω είναι το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που βέβαια εδώ υπάρχει για χρόνια η πολιτική της απόρριψης τους,  με αποτέλεσμα και να πληρώνουμε πρόστιμο στη Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε χρόνο για την μη αναγνώρισή τους , να υπάρχει ένα μονοπώλιο των καθηγητών των Δημοσίων Πανεπιστημίων που δεν υπόκεινται ουσιαστικά σε κανένα έλεγχο καθώς και μη δυνατότητα εξέλιξης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσής ,με τον ερχομό πανεπιστημίων του εξωτερικού που εν δυνάμει θα μας έφερναν σε επαφή με τον παγκόσμιο τρόπο διαπαιδαγώγησης.

Τα προαναφερόμενα παραδείγματα είναι μερικά από τα πολλά που μπορώ να αναφέρω αλλά το ζήτημα δεν είναι να γράψω εγώ , αλλά οι πολιτικοί μας ηγέτες να καταλάβουν ότι με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τις μικροπολιτικές μας. Τι στιγμή που θα γίνει αυτό αντιληπτό τότε πραγματικά θα πω ότι η ελπίδα ακόμα ζει σε αυτό τον τόπο… γιατί κακά τα ψέματα , όλα ξεκινούν από τα παιδιά.

Βάλλας Γεώργιος, Τοπικός Σύμβουλος Αργυρούπολης