Smash Point: Guest Hour

Στη διαδρομή προς την Ώριμη Αναρχία ή την Αποδόμησή της;

Ευρισκόμενη πρώτη φορά στo blog και υποστηρίζοντας ένθερμα την προσπάθεια αυτή, θα προσπαθήσω να φανώ όσο το δυνατόν πιο Αντικειμενική, επιτηδευμένα με Α κεφαλαίο, τονίζοντας, κατά τον Μ. Φουκώ, την έννοια της παροχής ιδεών και πληροφοριών ως Αντικειμένων της συζήτησης και όχι με την κοινότυπη και άστοχη εννοιλόγηση ενός κοινώς αληθούς-αντικειμενικού όρου. Αρχικά, διανύοντας μία περίοδο Δημοκρατίας στην Ελλάδα, κατα τους Συνταγματολόγους μία από τις πιο ουσιώδεις Δημοκρατίες της Συνταγματικής μας Ιστορίας, και μία αμφιλεγόμενη περίοδο κρίσης ιδεών Ευρωπαϊκά, το ερώτημα των ''ρεαλιστών υπό όρους'' φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Άραγε είναι εφικτή η συνεργασία κρατών κατά την αισιόδοξη στάση των τελευταίων, αυτοαποκαλούμενων πολλάκις ως ''νεορεαλιστές'' ή ''δομικούς ρεαλιστές''; Υπό τα σύγχρονα δεδομένα ζητημάτων ασφάλειας, όχι μόνο σε διεθνές πλαίσιο αλλά σε παγκόσμια κλίμακα, είναι δεδομένο ότι η πρακτική της Ώριμης Αναρχίας είναι εφικτή και υλοποιήσιμη, επομένως ,όπως σε όλο το πολιτικό φάσμα, το ζήτημα που τίθεται είναι εκείνο της νομιμοποίησης.

Πιο συγκεκριμένα, εναρκτήριο λάκτισμα των προλεγόμενων θεωρείται η Βεστφαλιανή Συνθήκη Ειρήνης, κατά την οποία επί 1648 τέθηκε το ζήτημα της απονομιμοποίησης του Μονάρχη και της ανεξαρτητοποίησης των Κυρίαρχων Εδαφικών πλέον Κρατών. Υπό αυτό το πρίσμα το σύστημα Ισορροπίας της Ισχύος, δηλαδή της συνειδητής και οργανωμένης προσπάθειας των διεθνών δρώντων να οργανώνουν τις μεταξύ τους σχέσεις στη βάση διατήρησης της Αναρχίας, σημαίνει ότι η πολιτική που ίσχυε έως τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αντανακλούσε τους τρόπους παρεμπόδισης δημιουργίας μίας ανώτερης ρυθμιστικής δύναμης-αρχής. Ως Αναρχία νοείται η σταθερότητα, η μη ύπαρξη μοναδικών κυρίαρχων Αρχών. Σημαντικό στοιχείο σε αυτό το σημείο είναι πως δεν έχει καμία σχέση με το φαινόμενο του Νεομεσαιωνισμού, κατά το οποίο η πολιτική δύναμη τελεί σε άτακτη διασκόρπιση μεταξύ τοπικών, εθνικών, υπερεθνικών οργανισμών, χωρίς προδιάθεση υποστήριξης θεσμών.

Εν συνεχεία των παραπάνω και ενώ με τον Α' Π.Π. έως και τον Β'Π.Π. το σύστημα αυτό παύει να ισχύει ύστερα από την Γερμανική επανένωση, μετά τον Β' Π.Π. επανέρχεται δυναμικά με τη μεταμφίεση της ιδέας διατήρησης της συλλογικής ασφάλειας, ήτοι της εξασφάλισης της σταθερότητας των αλληλεξαρτώμενων κέντρων ισχύος εν μέσω της προστασίας από απειλές κατά των βασικών αξιών ατόμων και ομάδων, ξεχωρίζοντας την ατομική, από την εθνική και τη διεθνή ασφάλεια. Κατά τα δεδομένα της ανάγκης για Ολοκλήρωση στο Ευρωπαϊκό μόρφωμα, δηλαδή της βαθύτατης ενιαιοποίησης ιδεολογικοπολιτικά, η ανάγκη για μεγαλύτερη έμφαση στην Ασφάλεια είναι επιβεβλημένη, καθώς ο κρατικός κατακερματισμός είναι αναπόσπαστο φαινόμενο της Κοινότητας. Όπως αναφέρει ο B. Buzan, στη μελέτη του με τίτλο ''People, States and Fear'', τα ζητήματα ασφαλείας εθνικών και διεθνών ζητημάτων άπτονται του ζητήματος συμβατότητας μεταξύ τους και της επιτακτικότητας της συνεργασίας μέσα στο διεθνές σύστημα.

Τέλος, διασχίζοντας το διαρκώς μεταβαλλόμενο και δυναμικό χρονικό του ενωσιακού εγχειρήματος, η πολυπόθητη σταθερότητα κλονίζεται ως ιδέα κατά το μάλλον ή ήττον, ωστόσο η αναγνώριση της φύσης της ασφάλειας ως αλληλένδετης μορφής συνεργασίας μεταξύ των Κρατών είναι ολοφάνερη. Όπως στηρίζουν οι θιασώτες της Ώριμης Αναρχίας η δομή είναι βασικός πυλώνας της δυνατότητας επίτευξης του στόχου της ασφάλειας της Κοινότητας, επικαθορίζοντας παραγωγικά τη συμπεριφορά των Κρατών, στα πλαίσια της δεδομένης Κοινωνίας Των Πολιτών. Επομένως, ενώ το Λαϊκό αίσθημα ,που νομιμοποιεί την Ενωσιακή πραγματικότητα, πλήττεται από αντιφιλελεύθερες σταθερές, η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των εννοιών, των πρακτικών και των δεδομένων μπορούν να εξυγιάνουν την τάση. Φθάνοντας στο τέλος αυτής της σύντομης πρότασής μου για περισσυλογή, θα αναφερθώ στα λεγόμενα και πάλι του Buzan, κατά τον οποίο τα Κράτη έχουν ολοένα και πιο καλούς λόγους ασφάλειας, ώστε να λάβουν υπόψη τα συμφέροντα των γειτόνων τους κατά τη διαμόρφωση της δικής τους πολιτικής, αντί να εφιστούν σε μια αποδόμηση του μορφώματος που τα θρέφει.

Ρουσσίδη Κων/να , Πολιτικός Επιστήμων