Society's Reflection

ΠΟΝΑΩ… ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;;;;;;;

Σε προηγούμενο μου άρθρο μίλησα για την συνειδητοποίηση μου για το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την απώλεια των δικών τους ανθρώπων. Κάποιοι προτιμούν την παρέα και άλλοι την απομόνωση. Παρόλο αυτά, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει συνήθως, όχι πάντοτε, ένα κοινό: η ανάγκη του συντρόφου μας, του ανθρώπου που αγαπάμε. Τι γίνεται όμως όταν εκείνος λείπει;

Το να βιώνει κάποιος την απώλεια ενός δικού του, μόνος του, το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Το να μην καταλαβαίνει πως μπορεί ο άλλος να έχει διαφορετική νοοτροπία και να θέλει να περάσει τον πόνο του με παρέα και αυτό το καταλαβαίνω (είπαμε και εγώ αυτό σκεφτόμουν μέχρι πρόσφατα). Το να μην είναι όμως δίπλα στον αγαπημένο του την στιγμή που τον ζητάει… δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το κατανοήσω απόλυτα…

Ανεξαρτήτως της ιδιοσυγκρασία μας, το πώς αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε κάποια θέματα εμείς, όταν ο άλλος μας χρειάζεται και μας ζητάει, θα έπρεπε να ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμά του, ιδίως όταν θεωρούμε ότι είναι δικός μας άνθρωπος και τον νοιαζόμαστε…

Η αίσθηση του αγαπημένου μας δίπλα μας σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όσο και αν ακουστεί παράδοξο, μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα. Τι και αν έχουμε γονείς, συγγενείς, κολλητούς, φίλους, όλον τον κόσμο γύρω μας. Εμείς νιώθουμε γαλήνη στην αγκαλιά του αγαπημένου μας… και όχι, το μήνυμα και το τηλέφωνο δεν αρκούν. Εκτός βέβαια αν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος πχ. υγεία, κακό αφεντικό, όπου δεν είναι στο χέρι μας το αν θα τρέξουμε ή όχι…

Τα μηνύματα και τα τηλέφωνα για συλλυπητήρια είναι απλά τυπικά τα οποία τα κάνουν όλοι… βέβαια είναι καλύτερα από το τίποτα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο άλλος μπορεί να σε γράψει τελείως γιατί απλά μπορεί να είναι θυμωμένος μαζί σου ή βάζει τη λογική του πιο πάνω… και όμως σε τέτοιες στιγμές μεγάλης λύπης η λογική πρέπει να φεύγει και να επικρατεί το συναίσθημα… Αν νιώθεις ότι είσαι κοντά στον άλλον, εφόσον τον νοιάζεσαι, ανεξαρτήτως τι έχει συμβεί ή τι λέει η λογική, τρέξε κοντά του!

Όσο και να μην το ενστερνιστεί αυτό κάποιος… όταν ο αγαπημένος μας δεν είναι παρών να μας κρατά το χέρι όταν τον χρειαζόμαστε γιατί χάσαμε έναν πολύ δικό μας άνθρωπο και δεν θα τον ξαναδούμε, τότε ζούμε διπλά τον πόνο και οι απώλειες γίνονται ΔΥΟ…!!!! Μπορεί τον αγαπημένο σου να τον ξαναδείς όμως η απογοήτευση εκείνης της στιγμής που ήταν στον κόσμο του όταν εσύ τον ήθελες απεγνωσμένα δίπλα σου, υπάρχει και όταν σκέφτεσαι την απώλεια του αγαπημένου σου προσώπου θα σκέφτεσαι συνάμα και την απουσία εκείνου που έχετε μοιραστεί τόσα πράγματα και σε νοιαζόταν. Γιατί εκείνες τις μέρες, της κηδείας, του πόνου, της αντιμετώπισης του θρήνου είχες να σκέφτεσαι ασυναίσθητα ότι ο άλλος δεν είναι εδώ και δεν σε νοιάζεται…

Παρόλο αυτά… η απουσία ενός πραγματικού φίλου δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη στεναχώρια σε έναν άνθρωπο μιας που οι πραγματικοί φίλοι είναι από τις λίγες σταθερές μας σχέσεις που θεωρούμε πως ότι και να συμβεί θα είναι δίπλα μας… και θα μας συγχωρήσουν και τα λαθάκια μας διότι ξέρουν ποιοι είμαστε… φανταστείτε πόσο προδομένος θα νιώσει ο άλλος αν απουσιάζετε από δίπλα του σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή;;;

Τέλος, ελπίζω με αυτό το άρθρο να βοηθήσω τους ανθρώπους να καταλάβουν πόσο διαφορετικά σκέφτονται οι συνάνθρωποι μας και πόσο σημαντικό είναι να το δείχνουμε όταν λέμε ότι αγαπάμε κάποιον και νοιαζόμαστε.

 Σαράφη Βασιλική, Κοινωνιολόγος